Czasami trudno jest znaleźć wspólny język z babciami w wychowaniu własnego dziecka. Jak nauczyć się wygładzać narożniki i prawidłowo ustalać priorytety w kwestiach rodzicielstwa równoległego.
Nie ma nic złego w tym, że babcia bierze udział w wychowaniu własnych wnuków. Pamiętaj o sobie, jak cieszyłeś się spędzaniem czasu z dziadkami, ile mogli cię nauczyć, ile troski i ciepła ci okazywali.
Trudność polega na tym, że babcie z natury są maksymalistkami, niepodważalnymi kanonami, dla których obowiązują zasady „dużo potrzebujesz”, „pary kości nie bolą”, „szkodliwe jest moczenie uszu podczas kąpieli”, „ skarpetki i czapki to święta sprawa” i wiele więcej. Przeciągi doprowadzają ich do omdlenia, a temperowanie do szaleństwa. Wtedy ukochany niegdyś zięć staje się śmiertelnym wrogiem, a kochana synowa staje się bezrękim kulem.
Ogólnie rzecz biorąc, można zapobiec katastrofie. A cała odpowiedzialność za to spada w dużej mierze na barki starszego pokolenia, a nie na dzieci. Drogie babcie, zrozumcie, że wasze doświadczenie, waszym zdaniem, jest nieograniczone, ale nadal nie jest to prawda pisana. Zarówno stare dobre tradycje, jak i uprzedzenia nie mogą być główną siłą napędową twojego celu, jakim jest pomoc w edukacji. A także pamiętaj, ile razy bezwarunkowo zgodziłeś się z mamą i czy było to tak bezwarunkowo i łatwo. Dlatego, aby zachować ciszę i spokój w rodzinie, staraj się:
- nigdy nie podejmuj żadnych odpowiedzialnych decyzji dotyczących wnuków - to przywilej ich rodziców;
- niech młodzież będzie odpowiedzialna za wszystko, co robi;
- Odpowiedzialnie wypełniaj wszystkie "nie" - instrukcje: nie kupuj, nie noś, nie karm i tak dalej, dopóki nie zostaniesz o to poproszony;
- nie wyrzucaj swojej pomocy - rób to całym sercem iz przyjemnością w wolnym czasie.
I ogólnie rzecz biorąc, bądźcie wobec siebie tolerancyjni i przynajmniej czasami spróbujcie postawić się w sytuacji swojej synowej lub córki i zrozumieć ją, zanim wyciągniecie pochopne wnioski.
