Osoby pozostające w związkach homoseksualnych twierdzą, że tak się urodziły i nie mogą sobie pomóc. Naukowcy różnią się w tej kwestii. Jednak wielu naukowców zgadza się z czymś: nie więcej niż 5% wszystkich ludzi to prawdziwi homoseksualiści i biseksualiści. Wchodzenie w związek osób tej samej płci ze względu na ciekawość, na awans w karierze nazywa się rozpustą.
Instrukcje
Krok 1
Genetyczna hipoteza homoseksualizmu
Aby potwierdzić tę hipotezę, przedstawiono fakty dotyczące obecności genu homoseksualnego na chromosomie Xq28 (tj. gen homoseksualizmu nie znajduje się na chromosomie płci). Wielu naukowców twierdzi, że jest odwrotnie - stają się homoseksualistami w procesie życia pod wpływem czynników społeczno-psychologicznych. Aby potwierdzić tę teorię, przeprowadzono liczne badania z bliźniakami jednojajowymi, które mają ten sam zestaw genów. Badania zostały przeprowadzone w USA przez prof. S. L. Hershergera (1997), w Australii na University of Queensland przez grupę naukowców: J. Bailey, P. Dunne i N. G. Martin (2000) i wsp. Gdyby homoseksualizm był ściśle zaprogramowany, to oboje bliźniacy trzymaliby się orientacji homoseksualnej przez 100% czasu. Jednak po przeprowadzeniu badań okazało się, że obaj bliźniacy trzymali się orientacji homoseksualnej tylko w 30-40% przypadków. Geny nie programują naszego zachowania. Sam człowiek może podążać za skłonnościami genetycznymi lub opierać się im, rozwijać je (nawet z fantazjami homoerotycznymi) lub je tłumić.
Krok 2
Fizjologiczna hipoteza homoseksualizmu
U ludzi za sferę seksualną odpowiada podwzgórze. Dokładniej, według Allena i Gorsky'ego, to region podwzgórza INAH3 jest odpowiedzialny za orientację seksualną. Neurolog Simon LeVay (który sam był gejem) zbadał region podwzgórza INAH3 w 1991 roku. Mierząc te obszary u zmarłych heteroseksualistów i homoseksualistów, odkrył, że obszar ten jest mniejszy u homoseksualistów niż u heteroseksualistów. Stwierdzono, że heteroseksualni mężczyźni mają 2-3 razy większe rozmiary INAH3 niż kobiety i homoseksualni mężczyźni. Struktura mózgu leży we wczesnych stadiach rozwoju embrionalnego. Na tej podstawie LeVay doszedł do wniosku, że skłonności homoseksualne są ściśle zaprogramowane i człowiek nie może ich zmienić w ciągu życia. Jednak twierdzenie to obala naukowiec Neil Whitehead (Nowa Zelandia, 2011), który badał bliźnięta jednojajowe rozwijające się w tych samych warunkach prenatalnych. Według niego, jeśli jeden bliźniak jest homoseksualistą, to szansa, że drugi bliźniak będzie taki sam, wynosi 11% dla mężczyzn i 14% dla kobiet.
Krok 3
Psychologiczna hipoteza homoseksualizmu
Wcześniej naukowcy zakładali, że homoseksualiści dorastali w rodzinach, w których nie było ojców lub były silne matki i pasywni ojcowie (I. Bieber, 1962), życzliwa i troskliwa matka i „przegrany” ojciec (Veps, 1965), w rodzinach gdzie matka nie okazywała zbyt wiele miłości i troski, a ojcowie byli mili i taktowni (Greenblatt, 1966). Następnie te i inne teorie psychologiczne nie zostały potwierdzone. Dziecko wychowane w dysfunkcyjnej rodzinie niekoniecznie staje się homoseksualistą. Badanie przeprowadzone w 2000 roku w Australii na bliźniakach jednojajowych, które dorastały w tej samej rodzinie, wykazało, że tylko 30-40% bliźniaków miało tę samą orientację. Gdyby homoseksualizm był konsekwencją wpływu rodziców na dzieci, to w 100% przypadków bliźniacy mieliby taką samą orientację seksualną. Najprawdopodobniej decydującym czynnikiem były wyjątkowe wydarzenia w życiu jednego z bliźniąt (wykorzystywanie seksualne) oraz reakcja dziecka na te negatywne wydarzenia.
