Oczywiście przyszli rodzice noszą w sercu marzenie związane z płcią nienarodzonego dziecka: ojciec wyobraża sobie, jak będzie grał w piłkę i hokej z synem, a mama wyobraża sobie, jak wybrać się z córką na zakupy po eleganckie sukienki. A może odwrotnie: ojciec chce, żeby miał piękną i inteligentną córkę, doskonałą uczennicę, a matka, żeby miała silnego i odważnego syna, opiekuna i żywiciela rodziny. Ale teraz rodzi się dziecko i musisz po prostu pogodzić się z jego płcią. Porzuć swoje marzenia i nie okalecz dziecka narzucając mu zachowania nietypowego dla jego płci.
Urodził się chłopiec? Wspaniale! Urodziła się dziewczyna? Wspaniale! Pamiętaj jednak, że nawet jeśli wychowałeś już jedno dziecko, nie będziesz w stanie wychować dziecka przeciwnej płci tymi samymi metodami. Różnica w fizjologii i psychologii chłopców i dziewcząt jest ogromna, dlatego należy ich wychowywać w różny sposób.
Z natury dziewczynki są bardziej odporne, łatwiej dostosowują się do zmian w otoczeniu i szybciej dorastają. Chłopcy natomiast są skłonni do ciągłego poszukiwania odpowiednich warunków, do postępu. Te cechy behawioralne chłopców i dziewczynek są wyraźnie widoczne na przykładzie ich zabaw: dziewczynki polegają głównie na słuchu, a nie na wzroku, potrafią bawić się w ograniczonej przestrzeni i długo patrzeć na przedmioty. Do gier dziewczyny mają dość swojego kącika w pokoju. Z drugiej strony chłopcy wolą eksplorować duże obszary i skupiać się na widzeniu na odległość. Lubią grać w aktywne gry, biegać i skakać, wspinać się po płotach itp.
Kobieta powinna mieć mądrość, współczucie, litość, łagodność, dużą wytrzymałość i siłę duchową. Z drugiej strony mężczyzna musi być silny fizycznie, odważny, pewny siebie, potrafiący stanąć w obronie siebie i chronić bliskich. Podnieś te cechy u swoich dzieci, kup lalki dla dziewczynki i baw się z nią jako matkami i córkami, a chłopcu podaruj samochody, modele statków i samolotów. Naucz swoje dziecko samodzielności od dzieciństwa: pozwól mu pomagać sobie, niech uczy się niezbędnych prac domowych i pomaga dorosłym, nawet jeśli jego pomoc jest czysto symboliczna. Dziecko powinno widzieć, co robią jego rodzice i jak najlepiej pomagać: przynieść wazon, położyć kwiaty, wytrzeć stół, umyć kubek, wbić mały gwóźdź w ścianę, przynieść narzędzia itp. Niech dziecko poczuje się potrzebne przez ciebie niech robi najpierw proste rzeczy, potem coraz trudniejsze zadania i uczy się wykonywać prace domowe.
Ogromna jest też różnica w edukacji między chłopcami a dziewczętami. Dziewczyny z reguły są bardziej wydajne i uważne, dokładniejsze i starają się dobrze wykonywać swoją pracę. Chłopcy natomiast zagłębiają się w materiał wolniej, trzeba to wytłumaczyć, zaczynając od czegoś bardzo prostego i stopniowo zwiększając obciążenie. Chłopcy nie są zainteresowani powtarzaniem materiału, ciągłym wykonywaniem tych samych czynności (przestrzeganie algorytmu przy rozwiązywaniu problemu), muszą szukać nowego, niestandardowego, oryginalnego rozwiązania. Często w szkołach ta męska cecha jest tłumiona przez nauczycieli i dzieje się coś takiego: dziecko jest zmuszone rozwiązywać podobne problemy tą samą metodą, najpierw zaczyna się nudzić, a potem wpada w złość, wycofanie, złość na nauczyciela, nie chce postrzegać nowego materiału. Chłopców trzeba delikatnie szturchać, pomagając im odkryć własne, niestandardowe rozwiązanie, ale jednocześnie ucząc ich starannego wykonywania i sformalizowania pracy. Ile będzie kosztować rozwiązanie, jeśli z powodu nieuważnych błędów da odpowiedź z gruntu błędną? Dziewczynki, wręcz przeciwnie, trzeba nauczyć prania w niestandardowy, oryginalny sposób, samodzielnego wymyślania rozwiązania, nie polegającego na próbkach.
Emocjonalnie chłopcy i dziewczęta są również bardzo różni. Wiele dziewcząt jest w stanie utrzymać emocje przez bardzo długi czas, podczas gdy chłopcy mają tendencję do przeżywania głębokich i silnych uczuć, ale przez krótki czas. Ponadto dziewczynki często nie potrafią utrzymać w sobie uczuć, a chłopcy starają się ukryć emocje. W rezultacie, bez uwzględnienia tych cech, rodzice często popełniają błędy. Ostre, nieprzyjemne słowa wypowiedziane przez ojca do córki mogą pozostawić głęboki ślad w jej duszy. Dziewczyna może się bardzo długo martwić, podczas gdy jej ojciec dawno zapomniał o jej zniewagach. Chłopiec skarcony przez matkę może być bardzo zdenerwowany, ale stara się tego nie okazywać. Myśląc, że dziecko jest obojętne na jej słowa, matka jeszcze bardziej się denerwuje. Pamiętaj, że dzieci łatwo ulegają zranieniu. Bądź dyskretny i spokojny.
