Ostatnio dużo się mówi o tym, którą rodzinę można uznać za kompletną, a która nie. Niektórzy twierdzą, że tylko jedno, w którym są co najmniej trzy pokolenia, można uznać za pełną rodzinę. Inni twierdzą, że rodziny z tylko jednym dzieckiem nie można uznać za kompletną. W rzeczywistości pojęcia „kompletnej” lub „niepełnej” rodziny mają bardzo jasne definicje.
Oficjalny status
Rodzina, w której oboje rodzice lub osoby je zastępujące mieszkają razem i zajmują się wychowywaniem dzieci, jest oficjalnie uznawana za rodzinę pełną. Oznacza to, że następujące typy rodzin można bezpiecznie nazwać rodziną pełną:
- rodziny, w których biologiczni rodzice dzieci są oficjalnie małżeństwem, mieszkają razem i wspólnie zajmują się wychowywaniem dzieci;
- rodziny, w których rodzice dzieci są oficjalnie małżeństwem, ale praktykują „alternatywne” formy relacji rodzinnych, takie jak małżeństwo gości, małżeństwo otwarte itp.;
- rodziny, w których rodzice nie są w oficjalnie zarejestrowanym związku, ale mieszkają razem i zajmują się wspólnym wychowywaniem dzieci;
- rodziny, w których współmałżonek nie jest biologicznym ojcem jednego lub więcej dzieci, ale mieszka z matką i zajmuje się ich wychowaniem.
- rodziny z adoptowanymi lub przybranymi dziećmi, w których oboje małżonkowie mają status przedstawiciela ustawowego.
Rodzina niepełna to rodzina składająca się z matki i jej dziecka (dzieci). Ponadto, jeśli ojciec jest oficjalnie nieobecny (w akcie urodzenia dziecka jest kreska), kobieta jest uznawana za samotną matkę. Jeśli ojciec oficjalnie uznał swoje dziecko (jest zaświadczenie o ojcostwie), ale nie mieszka z matką, kobieta nie ma statusu samotnej matki, lecz wychowuje dziecko w niepełnej rodzinie.
Różnice psychologiczne
Pomimo tego, że rodziny niepełnych rodziców stały się teraz całkowicie powszechne, psychologowie nie uważają takiej rodziny za pełnoprawną rodzinę.
Dla normalnego, harmonijnego rozwoju osobowości dziecko potrzebuje zaangażowania matki i ojca w jego wychowanie. Co więcej, wbrew powszechnemu przekonaniu jest to ważne nie tylko dla chłopców, ale także dla dziewczynek. Widząc, jak matka i ojciec budują relacje, jak wchodzą ze sobą w interakcje w różnych sytuacjach życiowych, dziecko otrzymuje matrycę relacji między mężczyzną i kobietą, małżonkami, rodzicami i dziećmi.
Otrzymując ciepło i uwagę od ojca i matki, dziecko dostrzega pełnię miłości rodzicielskiej. Wiadomo, że matka kocha swoje dziecko bezwarunkowo, po prostu dlatego, że się urodziło, a miłość ojca jest wartościująca i wymagająca. Jest gotów cieszyć się sukcesem dziecka, być z niego dumnym, ale swoimi wymaganiami, radami, instrukcjami stymuluje dalszy rozwój osobowości swojego dziecka.
Jeżeli wychowaniem zajmuje się tylko matka, to mimowolnie musi przejmować zarówno męskie, jak i żeńskie funkcje rodzinne, także w stosunku do dziecka, a to wypacza jego rodzące się wyobrażenie o rolach społecznych matki i ojca, pani domu. i żywicielem rodziny.
Oczywiście, jeśli warunki w pełnej rodzinie były nie do przyjęcia, jeśli na matkę i dziecko wywierano presję psychiczną, jeśli byli oni poddawani przemocy fizycznej, to taki rodzinny mikroklimat można raczej nazwać destrukcyjnym dla psychiki dziecka. I oczywiście w tym przypadku lepiej, aby wychowywał się w niepełnej rodzinie.
Ale ważne jest, aby kobieta zrozumiała, że dla pomyślnego wychowania dziecka, prawidłowego ukształtowania jego psychiki i idei społecznych będzie musiała podjąć znacznie więcej wysiłku niż w pełnej harmonijnej i dostatniej rodzinie.
