Wielu rodziców twierdzi, że ich dziecko jest nadpobudliwe. Ale czy zawsze tak jest. Czasami jest to tylko ogólna opinia, z której wynika, że dziecko mogłoby być spokojniejsze i bardziej wytrwałe.
Warto zgodzić się, że jeśli dziecko ciągle siedzi, to znaczy zachowuje się bezczynnie, to również nie jest to do końca normalne i nie do końca słuszne jest uznawanie tego za normę. Ale nie myl tych dwóch różnych pojęć, ponieważ ruchliwość dziecka jest całkowicie normalna, a nadpobudliwość jest już diagnozą. W medycynie jest powszechnie określany jako „zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi” ADHD.
To naprawdę choroba, ponieważ dochodzi do naruszenia niektórych funkcji ośrodkowego układu nerwowego. Zwyczajowo dzieli się go na dwie koncepcje, a mianowicie pierwotną i wtórną. Podstawowy - występuje od momentu narodzin dziecka. Wtórne z kolei spowodowane powikłaniami po chorobie. W obecności tego zespołu dziecko nie może skoncentrować się na czymś, a poza tym dość trudno jest mu nawet siedzieć w jednym miejscu przez kilka minut.
Zespół ten może mieć różną postać, dlatego praktyka znana jest z deficytu uwagi bez nadpobudliwości i samej nadpobudliwości bez deficytu uwagi. Ale najczęściej jest połączenie tych pojęć.
Nadpobudliwemu dziecku wykonanie rozpoczętej pracy jest dość trudne. Zawsze rzuca ją niekompletną i natychmiast zwraca uwagę na coś innego. Szczególnie duże trudności w tym zakresie pojawiają się w procesie nauczania dziecka. Według statystyk około 5% dzieci ulega problemowi deficytu uwagi. Większość z tej liczby to chłopcy. Ponadto ich nadpobudliwość ma wyraźną formę.
Główne objawy nadpobudliwości u małych dzieci to:
• słaby sen;
• wysoki stopień podrażnienia na czynniki zewnętrzne;
• obecność chaotycznych ruchów.
W niektórych przypadkach, z powodu nadpobudliwości, dziecko nie rozwija się w pełni. Oznacza to, że zaczyna siadać i chodzić znacznie później niż dzieci bez wad. Dzieciak nie potrafi prawidłowo koordynować swoich ruchów, dlatego często upuszcza przedmioty i słabo mówi.
Rodzice dzieci z ADHD powinni być cierpliwi i zawsze pamiętać, że to przede wszystkim choroba. A to oznacza, że należy traktować dziecko ze zrozumieniem i nie karcić go.
