Dziwne określenie „droga donikąd” jest czasami używane w odniesieniu do niedokończonych projektów budowy dróg: autostrad, mostów, wiaduktów. Jednak znacznie częściej używa się go w przenośni do opisania sytuacji lub sposobu działania.
Działania bez znaczenia
W zasadzie znaczenie wyrażenia „droga donikąd” jest dość oczywiste. Najbliższym synonimem będzie słowo „beznadziejność”. Nie oznacza to nawet negatywnej oceny konkretnego zachowania, przebiegu działania czy rozwoju wydarzeń, ale raczej stwierdzenie, że wybrana ścieżka nie przyniesie żadnych znaczących rezultatów, a warto pomyśleć o alternatywnych opcjach.
Taką ocenę można zastosować w różnych sytuacjach i obszarach: w ekonomii, polityce, biznesie czy psychologii. We wszystkich przypadkach sens sprowadza się do błędności bieżących działań, co z pewnością musi pociągać za sobą przykre konsekwencje. Nie ma znaczenia, czy jest to strata pieniędzy, reputacji, czasu czy energii. Teoretycznie świadomość sytuacji jako beznadziejnej powinna stać się sygnałem do zmiany kursu, ale w praktyce nie zawsze tak jest.
W niektórych miastach Rosji niedokończone obiekty nazywane są „drogą donikąd”. Na przykład mieszkańcy Woroneża żartobliwie nazywali to wiaduktem, którego nie mogli uruchomić przez dziesięć lat.
Po co iść drogą donikąd?
Często zdarza się, że nawet zdając sobie sprawę z bezsensu i bezsensu swoich działań, człowiek uparcie zachowuje się w określony sposób. Istnieje wiele wyjaśnień tego zachowania, z których najprostszym jest upór. Rzeczywiście, upór i niechęć do przyznania się do własnych błędów często zmusza ludzi do celowego podejmowania śmiesznych kroków, które prowadzą donikąd.
Istnieją jednak inne motywy, na przykład duma. Niektórzy ludzie woleliby stracić pieniądze lub energię, niż przyznać, że się mylili. Niestety, duma, jakkolwiek szlachetna ta cecha, może zaprowadzić boleśnie dumnego człowieka po drodze donikąd bardzo, bardzo daleko. Można jednak skręcić na właściwą drogę bez uszczerbku dla poczucia własnej wartości, wystarczy zrozumieć, że umiejętność przyznania się do własnych złudzeń jest integralną właściwością wysoko rozwiniętej osobowości i zasługuje na szacunek, a nie winę.
Jest film fabularny „Droga donikąd”, który został wydany w 2010 roku w Stanach Zjednoczonych. Fabuła taśmy zbudowana jest wokół początkującego reżysera, który podczas kręcenia swojego filmu był zamieszany w zbrodnię.
Wreszcie ludzie, którzy mają obsesję na punkcie samozniszczenia, mogą zejść donikąd, bezużytecznie marnując swój czas i zasoby. Z reguły takie osoby charakteryzują się jasnym zrozumieniem braku perspektyw na wybrany kierunek działania i równie wyraźną chęcią kontynuowania ścieżki. Dzieje się tak często z osobami, które straciły orientację życiową, rozczarowanymi sobą lub bliskimi, doświadczającymi stresu psychicznego. W takich przypadkach może pomóc coś, co odciąga człowieka od kolejnych zniszczeń jego życia. Nie trzeba go przekonywać, by zwrócił się na inną ścieżkę, czasem wystarczy się zatrzymać i dać czas na wyciszenie się i zastanowienie.
