Nimfomania (z gr. nimfe – panna młoda, mania – szaleństwo, namiętność) czy andromania (z gr. andros – mężczyzna) to rodzaj hiperseksualności u kobiet, forma nadmiernego pożądania seksualnego. U mężczyzn podobny stan nazywa się „satyriozą”.
Nimfomania objawia się niekontrolowanym, obsesyjnym, często impulsywnym pragnieniem współżycia seksualnego z różnymi partnerami. Jednocześnie wiek, wygląd, pozycja finansowa, status społeczny, a nawet płeć obiektu seksualnego „pod pachą” nie odgrywają szczególnej roli, czyli występuje niski poziom dyskryminacji przy wyborze partnera.
Nimfomanię charakteryzuje ciągłe niezadowolenie i fantazjowanie erotyczne, seksualne odhamowanie, poszukiwanie nowych partnerów i przypadkowy seks. Nimfomanki z reguły nie są zdolne do orgazmu, a jeśli do orgazmu dochodzi, to nie zaspokajają „głodu” i tylko na krótko zmniejszają pociąg. Kobiety z tym zaburzeniem zwykle mają obsesyjną chęć osiągnięcia satysfakcji seksualnej, dlatego w dużej liczbie aktów seksualnych „poszukują” wyzwolenia – w nadziei, że ilość zamieni się kiedyś w jakość.
Podnieceniu w tej patologii nie towarzyszą odpowiednie reakcje fizjologiczne ze strony genitaliów, a popęd ma obsesyjną naturę subiektywną. Brak zaangażowania narządów płciowych w proces pobudzenia wskazuje na obecność psychopatologii. Hiperseksualność w nimfomanii należy odróżnić od hiperseksualności, która występuje przy każdym organicznym uszkodzeniu mózgu. Zaburzenie najczęściej towarzyszy maniakalnej fazie psychozy maniakalno-depresyjnej. Możliwy jest również nadmierny wzrost pożądania seksualnego po doświadczeniu stresu, silnego strachu lub napięcia.
Przyczynami nimfomanii mogą być stany obsesyjne, zaburzenia nerwowe lub psychiczne, dysfunkcja gruczołów dokrewnych i narządów pełniących funkcje endokrynologiczne, guzy jajnika itp. Często obserwuje się go u osób podatnych na psychopatię, zwłaszcza w kręgu histerycznym. Można to również zaobserwować przy oligofrenii.
