Ze względu na różne temperamenty zdecydowanie nie można uznać nieśmiałości za złą lub dobrą. Ważne jest, aby zrozumieć, czy jest to wrodzona czy nabyta cecha charakteru.
Zapał czy wada?
Jeśli nieśmiałość jest składnikiem temperamentu, na przykład melancholijnego lub flegmatycznego i nie przeszkadza człowiekowi w byciu szczęśliwym i pewnym siebie, nie należy walczyć z jej przejawami. Przynajmniej nie należy przywiązywać zbytniej wagi do wrodzonej skromności i skupiać się na niej. W tym przypadku nieśmiałość może być nawet wyjątkową cechą, „atrakcją” osobowości.
Jeśli dana osoba nabyła nieśmiałość w wyniku niewłaściwego wychowania, można to uznać za wadę. A przy nadmiernej skromności w tym przypadku konieczne jest przezwyciężenie kompleksów.
Jak radzić sobie z nieśmiałością
Jeśli nieśmiałość jest cechą wrodzoną, nie należy za to ostro krytykować dziecka, nie należy próbować przezwyciężać w nim tej cechy charakteru, ponieważ później takie zachowanie rodziców skutkuje powstaniem kompleksu zwątpienia. Jeśli nie przywiązujesz dużej wagi do nieśmiałości i nie uważasz jej za wadę, z czasem może ona przerodzić się w ostrożność, ale bez konsekwencji dla psychiki.
Skromność dziecka jest często bardziej niewygodna dla rodziców niż dla niego samego. Nie przeszkadza w pełnym rozwoju. Rodzicom wydaje się, że dziecko gubi się na tle bardziej towarzyskich dzieci i nie zwracają na niego uwagi. Samo dziecko może być całkiem wygodne w tym stanie rzeczy. Nie ma potrzeby zmuszać dziecka do gadatliwości i wydobycia z niego czegoś, jeśli tak naprawdę nie chce tego robić w nieznanym środowisku.
Jednocześnie konieczne jest rozwijanie samodzielności i przejawianie inicjatywy, aby dziecko nie bało się np. złożyć wniosku lub dokonać zakupu. Możesz grać w gry z dzieckiem, symulując różne sytuacje życiowe, tworząc w ten sposób komfortowe środowisko, aby mogło się zrelaksować i zachowywać naturalnie. W okresie szkolnym należy ostrzec nauczycieli, aby nie skupiali się na skromności dziecka, ale starali się angażować go we wspólne zajęcia i chwalić za jego sukces w nauce, zamiast łajać go i nie uważać za spokojnego.
Nieśmiałość jest cechą charakteru człowieka, a wadą czynią ją inni, którzy swoją postawą tworzą kompleks niepewności. Skromni ludzie mają dobre cechy, takie jak szacunek dla opinii innych, umiejętność słuchania innych. Jeśli nieśmiałość nie wykracza poza wszelkie granice, a dana osoba może normalnie zachowywać się w miejscach publicznych, wykonywać czynności niezbędne do życia, to ta jakość będzie bardziej atrakcją niż wadą.
