Nieśmiałość (nieśmiałość lub nieśmiałość) to stan psychiki dziecka charakteryzujący się sztywnością, niezdecydowaniem, napięciem i zwątpieniem. Takie stany najczęściej obserwuje się u dzieci w wieku 4-6 lat jako zjawisko krótkotrwałe.
Instrukcje
Krok 1
Głównymi przyczynami manifestacji takich stanów może być brak pewności siebie dziecka. To z powodu tego uczucia dziecko czuje się niepewnie w obecności nieznajomych, czasami nawet doświadcza ataków paniki. Przyczyną nieśmiałości u dzieci może być również brak lub brak umiejętności w relacjach międzyludzkich. W tym przypadku dzieci starają się ukryć swój strach i dyskomfort za bezczelnym, nadmiernie aktywnym i asertywnym zachowaniem.
Krok 2
Głównym sposobem zarówno walki, jak i zapobiegania nieśmiałości i nieśmiałości u dzieci jest budowanie u dziecka pewności siebie. Stworzenie przyjaznej atmosfery w domu, poczucia troski i ciepła sprawi, że Twoje dziecko nie będzie tak bardzo bać się świata zewnętrznego.
Krok 3
Najlepszym sposobem na budowanie pewności siebie i pewności siebie są trudne zadania. Trudne, ale wykonalne. Pomóż dziecku przejść przez wszystkie testy i dotrzeć do końca. Nie karcić go za jego błędy, wręcz przeciwnie, wpajać mu ideę, że nie można zrobić wszystkiego dobrze i że wszyscy się mylą.
Krok 4
Nigdy nie łaj go za jego cechy osobiste, a tym bardziej nie rozmawiaj z dzieckiem o występkach i niedopatrzeniach wokół niego, nie wyśmiewaj jego słabości. Wręcz przeciwnie, znajdź w dziecku silną stronę i pomóż mu ją rozwinąć, aby uzyskała aprobatę z zewnątrz.
Krok 5
Odpowiednia samoocena i poczucie własnej wartości również nigdy nie pozwolą dziecku stać się nieśmiałym. Niska samoocena, poczucie nieistotności i nieśmiałości są ze sobą ściśle powiązane i wzajemnie się uzupełniają. Dzieci o niskiej samoocenie są najbardziej podatne na krytykę i przeżywają ją bardzo długo w sobie, a dziecko powinno czuć się komfortowo same ze sobą.
Krok 6
Rozwój aktywnej pozycji życiowej u dzieci ochroni je przed wszelkimi przejawami nieśmiałości i nieśmiałości. Bezczynność rodzi nieśmiałość. Trzeba próbować zmienić model zachowania dziecka, a nie jego osobowość i charakter. Staraj się odizolować go od różnych niepokojów i stresów: ubiór i fryzura dziecka nie powinny być powodem do kpin. Staraj się jednak unikać izolacji społecznej: pozwól dziecku mieć dostęp do informacji, aby mogło wspierać każdą rozmowę.
