Kilka lat temu francuski reżyser Paul Larbre zaproponował publiczności swój nowy film „Domy na tej samej ulicy”. To dwuczęściowy obraz, w którym oba odcinki opowiadają tę samą historię, pokazują te same wydarzenia, ale wszystko, co się dzieje, widziane jest z różnych punktów widzenia – męskiego i kobiecego. Super zadanie, jakie mieli odegrać aktorzy, sprowadzało się do ambiwalentnej formuły „Zdradzać męża, zdradzać żonę”. Innymi słowy, przez cały film pojawiało się pytanie, czy dopuszczalna jest niewierność „mojej” płci, a czy „przeciwieństwo” jest dopuszczalne. Jak można się spodziewać, mężczyźni są bardziej tolerancyjni wobec własnych niewierności, ale dla kobiet mają w zanadrzu pasy czystości: panie nie powinny pod żadnym pozorem oszukiwać.
Dalej, zgodnie z fabułą, postawiono pytanie: A dlaczego mąż miałby mieć prawo do zdrady, podczas gdy jego prawna połowa powinna być jak żona Cezara - poza podejrzeniem? Co więcej, żaden z mężczyzn nie udzielił mniej lub bardziej zrozumiałej odpowiedzi. Tylko niezbyt zrozumiałe wymówki mówią: „żona jest stróżem paleniska” lub „Muszę być pewien, że te dzieci są moje”. Krótko mówiąc, nieprzekonujące. Kobiety natomiast miały nieco inne zdanie w tej sprawie, dużo się kłóciły, próbowały się kłócić, ale większość z nich zgodziła się jednak, że „żona nie zdradzi dobrego męża”. Jednak to jest we Francji … A nawet wtedy - w kinie …
W rzeczywistości nikt, nawet najbardziej kochająca się para, nie jest odporny na oszustwa. Przecież wiele przypadków niewierności wynika tylko z tego, że mężczyzna szuka Kobiety we wszystkich kobietach, a ona z kolei stara się znaleźć wszystkich Mężczyzn – w jednym. Chce, aby jej mąż był inteligentny, wysportowany, empatyczny, artystyczny, wyrozumiały, pracowity i towarzyski Marlon Brando z oczami DiCaprio i czyimś uroczym uśmiechem. Cała ta wyidealizowana istota łączy się na chwilę z ukochanym i jest z nim całkowicie utożsamiana. Zgadzam się, że „epifania” nie potrwa długo. A mężczyzna, faktycznie, wchodząc w związek z takim, w którym, jak mu się wydaje, jest jakaś część Pięknej Pani, wciąż nie znajduje całego obrazu w swojej żonie. Jego pasja każe mu się zmienić, czyli „osiodłać konia” i ponownie wyruszyć w jej poszukiwanie.
Wtedy mąż będzie winny usprawiedliwiania się, że on sam nie wie, jak mogła nastąpić zdrada jego żony, która znalazła „jakiś rodzaj zaćmienia”. Żona w podobnej sytuacji też spuszcza oczy i mówi: „dlaczego zdradziłam męża – nie inaczej, demon omamił”. Ale wszystko to nastąpi dopiero wtedy, gdy sam fakt zdrady stanie się oczywisty dla partnera. „Spowiadać się czy nie spowiadać” – większość mężów nie ma takiego dylematu i nie będzie cierpieć. Nawet złapani w czyimś łóżku, będą zaprzeczać do końca, wymyślając dziesiątki niedorzecznych i niedorzecznych wymówek. A ci, którzy zdradzili swoje żony, wręcz przeciwnie, dość często doświadczają wyrzutów sumienia.
Jeśli raz zdradziłaś swojego męża (żonę) przez przypadek lub pod wpływem niespodziewanie „wzbudzącej” namiętności i nie dążysz już do spotkania, to lepiej po prostu… zapomnieć o tym fakcie. W końcu przelotna zdrada fizyczna jest maleństwem w porównaniu do zdrady psychologicznej. Teraz, jeśli doświadczasz duchowej bliskości z przedmiotem zdrady, której brakuje ci w małżeństwie, jeśli chcesz w każdej chwili słyszeć upragniony głos, jeśli twoje serce śpiewa, a twoja dusza raduje się, gdy po prostu trzymasz się za ręce, chodzisz wieczorem miasto - wtedy wszystko jest o wiele poważniejsze niż faktycznie się zmieniasz …
