Wszyscy rodzice są pewni wyłączności swojego dziecka. Dla nich jest najmądrzejszy, najmądrzejszy i najbardziej utalentowany. Poza tym chcę, żeby inni też tak myśleli. Ale często okazuje się, że nawet najbardziej żywiołowe dziecko w miejscach publicznych zamyka się w sobie, jest zawstydzone i chowa się za plecami matki lub ojca. To jest dziecięca nieśmiałość.
Jest charakterystyczny głównie dla dzieci poniżej 5 roku życia. Rodzice nie powinni postrzegać nieśmiałości jako zaburzenia osobowości. To tylko cecha psychologiczna. Błędem jest również myślenie, że kiedy dziecko jest nieśmiałe, oznacza to, że ma niską samoocenę. Nieśmiałość może również działać jako reakcja obronna.
Istnieje kilka prostych, ale nie mniej skutecznych wskazówek. Pomogą rodzicom wyzwolić dziecko.
Najpierw określ przyczynę. Mogą to być inne problemy, odchylenia w rozwoju inteligencji lub elementarne trudności w nawiązaniu kontaktu.
Po drugie, bądź wzorem do naśladowania dla swojego dziecka. Dziecko nie powinno widzieć w tobie niezdecydowanej osoby. Dzieciak zacznie kopiować twoje zachowanie i sam stanie się śmielszy.
Po trzecie, bądź bardziej w miejscach publicznych. Będzie w kontakcie ze światem i wkrótce zrozumie, że nie ma w tym niebezpieczeństwa.
Po czwarte, zaszczepić umiejętności społeczne od najmłodszych lat. Opowiedz nam o zasadach etykiety, o tym, jak zachowywać się w społeczeństwie. Rozegraj możliwe sytuacje, a następnie omów błędy popełnione w zachowaniu.
Po piąte, wspieraj swoje dziecko w realizacji jego aspiracji. To rodzice powinni wspierać i tłumaczyć dziecku, jak postępować w określonych sytuacjach.
Nie oczekuj, że będziesz w stanie szybko poradzić sobie z nieśmiałością. Będziesz musiał pracować nad tym codziennie.
Dorastając, dziecko doceni Twoją opiekę i podziękuje za opiekę i wsparcie rodziców.
