Dziecko zna znaczenie słów „ja” i „my” w wieku 3 lat. „My” początkowo – on i rodzice, później – on i rówieśnicy. Dzieciak staje się dociekliwy, stara się poznać wszystkich wokół siebie, wszystkie swoje uczucia i przeżycia potrafi opisać słowami i gestami. Teraz może bawić się zupełnie samodzielnie bez stałego nadzoru dorosłych.
Wiele osób zauważa, że nawet w kochającej i przyjaznej rodzinie dziecko woli jednego z rodziców. Jeśli któryś z rodziców nie ma wystarczająco dużo czasu w ciągu dnia, aby porozumieć się z dzieckiem, poświęć go wieczorem przed pójściem spać: przeczytaj bajkę, zapytaj, co się dzisiaj wydarzyło. Jeśli tego nie zrobisz, dzieci stają się niespokojne i nastrojowe, aby przyciągnąć uwagę dorosłych. Rodzice powinni chcieć i być w stanie znaleźć pół godziny na komunikację ze swoimi dziećmi.
Najczęstsze obawy w wieku 3-5 lat to ciasne przestrzenie, samotność i ciemność. Głównym zadaniem rodziców w tym okresie jest zapobieganie pojawianiu się lęków. Warto spędzić z dzieckiem więcej czasu, w porę go uspokoić i wytłumaczyć, że nie ma się czego bać.
Czasami dziecko zaczyna robić wszystko tak, jak chce, uparte, nie słucha dorosłych. Swoim zachowaniem pokazuje, że nie jest już małym bezradnym dzieckiem, ale osobą, która ma określone zdanie. Oczywiście rodzice nie muszą krzyczeć o swojej niewinności, ale wręcz przeciwnie, wystarczy powiedzieć (nie zawsze prawdę), co może się stać po tym czy innym działaniu. Najważniejsze, żeby nie przesadzać, aby „babayka” nie dodawała obawom dziecka. W praktyce można pozwolić na sprawdzenie „poprawności” dziecka, np. pozwolić mu dotknąć rozgrzanego czajnika lub żelazka (oczywiście w rozsądnych granicach). Dziecko, po upewnieniu się, że mówisz prawdę, będzie chętniej słuchać Twoich słów i opinii.
Czasami dzieciak, który dobrze się zachowuje, uwielbia bawić się z matką i słuchać bajek, zamienia się w nieokiełznanego łobuza: bije matkę, rzuca zabawkami i kategorycznie odmawia posłuszeństwa. Konieczne jest natychmiastowe stłumienie takiego zachowania, bo za kilka lat będzie za późno.
Jeśli dziecko wypowiada przekleństwa, przekleństwa, zastanów się, skąd je wzięło. Być może będziesz musiał sam monitorować mowę. Wyjaśnij, że w twojej rodzinie nie ma takiego zwyczaju.
Zapamiętaj! Najważniejsze w wychowaniu jest to, że dzieci nie zauważają, że są wychowywane.
