W miarę dojrzewania dziecka rodzice zauważają, że ich relacja z nim staje się napięta i trudna, a czasem wręcz nie do zniesienia. Ten problem występuje najczęściej w naszym codziennym życiu. Dziecko rozpoczyna okres przejściowy od dzieciństwa do dorosłości, którego czas trwania zmienia się w zależności od tempa jego rozwoju. Zwykle po trzech lub czterech latach wszystko wraca do normy. Ale jak trudno jest przetrwać te lata i ile błędów popełnia się w tym czasie.
Główną cechą dorastania są gwałtowne zmiany hormonalne i funkcjonalne w organizmie. Znajduje to odzwierciedlenie w stanie psychicznym nastolatka. Staje się bardziej wrażliwy, niestabilny emocjonalnie, wykonuje niewytłumaczalne z punktu widzenia logiki działania.
Nastolatek rozwija „poczucie dorosłości”, które rodzice muszą wspierać, potwierdzając przykładami z życia codziennego: „Pomogłeś mi…, dojrzałeś, dużo się nauczyłeś”, „Powiedziałeś… już jako dorosła osoba samodzielna, jestem bardzo zadowolona” itp. P..
Ponadto wielu rodziców zauważa, że stając się nastolatkami, ich dzieci chętniej komunikują się z rówieśnikami, mogą z nimi godzinami rozmawiać przez telefon. To także jedna z cech tego wieku. A im bardziej skomplikowana jest relacja nastolatka z rodzicami, tym bardziej słucha opinii rówieśników. To dlatego, że zaczyna im bardziej ufać. W tym wieku bardzo ważne jest, aby rodzice zachowali zaufanie i zrozumienie w swoich relacjach z dzieckiem.
Komunikacja jest dużą częścią naszego związku. Dowodzi swojego znaczenia od samego narodzin osoby. Dzięki komunikacji możemy utrzymać „nić zaufania i zrozumienia” na całe życie lub ją zerwać na każdym etapie rozwoju dziecka (częściej w okresie dojrzewania). Poufna komunikacja przede wszystkim powinna opierać się na stosunku do dziecka jako osoby od samego urodzenia. Należy szanować jego opinię i brać pod uwagę przy konstruowaniu wspólnych planów. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania. Najważniejszą rzeczą w relacji z dzieckiem jest szczerość. Nastolatki są szczególnie podatne na kłamstwa. W tym wieku jest im trudniej wybaczyć rodzicom ich nieszczerość. Czasami w ogóle jej nie wybaczają. W budowaniu relacji z dzieckiem w tym wieku ważne jest, aby rodzice brali pod uwagę jego cechy wiekowe. Aby pomóc rodzicom, istnieje kilka sposobów na skuteczną komunikację z nastolatkiem. Stosowanie ich w życiu codziennym pomoże zachować zaufanie i zrozumienie między rodzicami a ich dziećmi:
Słuchając dziecka, pozwól mu zrozumieć i poczuć, że rozumiesz jego stan, uczucia związane z wydarzeniem, o którym ci opowiada. Aby to zrobić, posłuchaj dziecka, a następnie własnymi słowami powtórz to, co ci powiedział. Zabijesz trzy ptaki jednym kamieniem:
- dziecko upewni się, że go słyszysz;
- dziecko będzie mogło słyszeć siebie jakby z zewnątrz i lepiej rozumieć swoje uczucia;
- dziecko upewni się, że dobrze je rozumiesz.
Przeprowadź rozmowę na poważny temat, gdy nikogo nie ma w pobliżu. Uważaj na swój ton w rozmowie. Nie powinien kpić. Utrzymuj spokojny ton, słuchaj uważnie. Nie musisz mieć gotowych odpowiedzi na wszystkie pytania;
Staraj się nie mówić: „Nie obchodzi mnie, co tam zrobili, ale lepiej się w to nie angażuj”, „Wiem, co jest dla ciebie najlepsze”, „Rób, co ci powiem, a problem zostanie rozwiązany”.
Wspieraj i zachęcaj dziecko bez słów. Uśmiechnij się, przytul, mrugnij, poklep po ramieniu, kiwnij głową, spójrz w oczy, weź rękę.
Nigdy nie porównuj go z kimś, nie mów mu, że musi być jak ktoś inny.
Doradź dziecku, ale daj mu swobodę wyboru tego, co ma robić.
Słuchanie dziecka, obserwacja jego mimiki i gestów, analizowanie ich. Czasami dzieci zapewniają nas, że nic im nie jest, ale drżący podbródek czy świecące oczy mówią o czymś zupełnie innym. Kiedy słowa i mimika nie pasują do siebie, zawsze preferuj mimikę, mimikę, postawę, gesty, ton głosu.
Nigdy nie poniżaj dziecka nawet słowami.
Nie stawiaj dziecka w niewygodnej pozycji w obecności nieznajomych.
Zachęcając dziecko, kontynuuj rozmowę i pokaż, że jesteś zainteresowany tym, co ci mówi. Na przykład zapytaj: „Co się stało dalej?” lub „Opowiedz mi o tym…”.
Podnieś wzrok znad telewizora i odłóż gazetę, gdy dziecko chce z tobą porozmawiać.
Wyjaśnij dziecku, że jesteś nim zainteresowany i zawsze gotowy do pomocy.
