Znani ludzie często mają pewne osobliwości lub osobliwości, które odróżniają ich od wielu innych „gwiazd”. A niektóre z tych cech są tak niezwykłe, że stają się nazwą zjawiska. Tak stało się z problemem psychologicznym słynnej aktorki filmowej i symbolu seksu pierwszej połowy XX wieku, Marilyn Monroe z domu Norma Jean Baker.
Istota problemu
Psychologowie twierdzą, że prawie połowa kobiet na świecie cierpi na zespół Marilyn Monroe. Wyraża się w uporczywym odrazie do samego siebie, samoodrzuceniu i ciągłym bezowocnym poszukiwaniu miłości.
Tradycyjnie psychoanalitycy szukają przyczyny problemu już w dzieciństwie. Tak jest z zespołem Marilyn Monroe - może pojawić się w dość młodym wieku, jeśli dziecko nie otrzyma miłości rodzicielskiej. W tym przypadku zaczyna jej szukać z zewnątrz. Dziecko szuka aprobaty innych, chce, aby wszyscy cieszyli się, aby zyskali uwagę, podziw, uznanie. Czuje, że ciągle czegoś potrzebuje, ale nie może znaleźć satysfakcji.
Tu dochodzi do konfrontacji dwóch uczuć: uczucia niegodnego miłości i namiętnego pragnienia jej otrzymania. Ponadto, mimo całego dobrego samopoczucia, osoba z zespołem Monroe nadal będzie czuła się jak porażka.
Główne cechy tego zjawiska to:
- ciągłe poczucie bycia wyjątkowo nieatrakcyjną osobą;
- czuć się jak dziecko;
- cisza, częste skoki emocjonalne, izolacja;
- szalona niekontrolowana zazdrość;
- straszny strach przed samotnością;
- niska samo ocena;
- zwiększone poświęcenie;
- preferencja dla męskich tyranów, zależność od nich;
- pasja do tabletek nasennych;
- zwiększony niepokój.
Oczywiście wszystkie te objawy indywidualnie mogą wskazywać na różne problemy psychologiczne. Razem jednak pokazują manifestację zespołu Marilyn Monroe.
Często osoby z tym zespołem wydają się być uzależnione od surowego, czasem okrutnego stosunku do siebie. Wyjaśnia to rodzaj programowania w dzieciństwie, a mianowicie - brak lub dotkliwy brak miłości i przywiązania ze strony rodziców, często - raczej okrutny stosunek do siebie. Zespół Marilyn Monroe często rozwija się u osób, które w dzieciństwie otrzymały wiele obelg, dezaprobaty i nie czują bezwarunkowej miłości.
Zespół Marilyn Monroe wymaga starannego i kompleksowego leczenia, ponieważ może mieć niezwykle negatywny wpływ na życie człowieka.
Co ma z tym wspólnego Marilyn?
To, że zjawisko to w psychologii otrzymało miano jednej z największych amerykańskich aktorek, uznawanej wówczas za wzorzec kobiecej urody, nie jest przypadkowe. Norma Jean Baker przez całe życie cierpiała z powodu poczucia pustki, niemożności odczuwania siebie.
Ojciec Normy uciekł zaraz po jej urodzeniu, a matka oddała dziewczynkę swojej siostrze, ponieważ cierpiała na zaburzenia psychiczne. Z kolei siostra matki posłała dziewczynkę do sierocińca. Norma Jeane długo i bezskutecznie próbowała osiedlić się w jakiejkolwiek rodzinie zastępczej. Dziewczyna odwiedziła kilkanaście rodzin zastępczych. Aktorka w rozmowie z psychoterapeutą powiedziała, że nikt nigdy nie dzwonił do jej córki ani jej nie przytulał.
Kiedy dorosła, relacje z mężczyznami rozwijały się zgodnie z programem ustalonym w dzieciństwie: nie kochali jej. Przyciągnęła ją właśnie destrukcyjna relacja. Znana na całym świecie i uwielbiana aktorka uważała się za nędzną, bezwartościową, nie zasługującą na miłość, nieudacznika. I nadal starała się, aby jak najwięcej ludzi pokochało siebie, jednocześnie odrzucając tych, którzy szczerze ją podziwiali.
Marilyn Monroe o sobie: „Kim jestem? Do czego jestem zdolny? Jestem pustą przestrzenią. Pusta przestrzeń i nic więcej. W mojej duszy jest pustka!”
Marilyn zawsze dręczył strach przed samotnością. Była strasznie zazdrosna. Doświadczała ciągłego niepokoju, brała środki uspokajające i nasenne. W rezultacie dziewczyna uzależniła się od alkoholu i narkotyków i zmarła w wieku 36 lat.
Smutna historia Marilyn Monroe pokazuje, jak niebezpieczny może być ten syndrom, zwłaszcza na żyznej glebie. Tak czy inaczej, zagraniczni psychologowie identyfikują kilka osobliwych „przykazań” dla osób cierpiących na zespół Monroe: jest to rozwój bezwarunkowej miłości do siebie, poczucia własnej wartości, wiary w siebie, gotowości do nowych odkryć w życiu, rozwoju umiejętność cieszenia się życiem. Musisz także obiecać sobie, że na pewno pokonasz ten najtrudniejszy problem psychologiczny.
