Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest jednym z najczęstszych zaburzeń rozwojowych u dzieci. Zespołowi temu towarzyszy zwiększona aktywność, która może doprowadzić do całkowitego odhamowania. Nadmiernie wysoka aktywność fizyczna jest głównym powodem naruszenia adaptacji społecznej dziecka.
Pomimo tego, że zespół ten jest często nazywany zespołem aktywności ruchowej, główną wadą jego struktury jest wada deficytu uwagi. Takie dziecko, niezdolne do skupienia się na czymś dłużej niż kilka chwil, przekłada się to na wzmożone rozproszenie, reaguje na każdy dźwięk i ruch. Te dzieci są często niestabilne emocjonalnie, drażliwe, porywcze.
Nadpobudliwość może rozpocząć się bardzo wcześnie, w okresie niemowlęcym. Dzieci mają zwiększone napięcie mięśniowe, zwiększoną wrażliwość na bodźce, dużo płaczą, źle śpią i jedzą, bardzo trudno je uspokoić.
Zespół objawia się wyraźniej w wieku 3-4 lat, dziecko nie jest w stanie się na niczym skoncentrować. Dzieciak nie może bez rozpraszania się słuchać bajki, nie jest w stanie grać w gry wymagające skupienia uwagi. Wszystkie jego działania są chaotyczne.
Za szczyt zespołu uważa się wiek 6-7 lat. Charakteryzuje się nadmierną niecierpliwością, szczególnie w sytuacjach wymagających spokoju. Dziecko przechodzi od jednej czynności do drugiej, nie wykonując do końca ani jednego zadania, wierci się, wierci w momentach, kiedy trzeba usiąść. Najczęściej takie zachowanie przejawia się w miejscach publicznych, takich jak szkoła, transport, szpital, muzeum i tak dalej.
Ale zwykłe dzieci, które nie są podatne na zespół nadpobudliwości, czasami stają się drażliwe, rozgniewane lub niekontrolowane, więc nie warto „nagradzać” tą diagnozą każdego pobudliwego dziecka.
