„Przypadkowo znajdź drobinkę kurzu z odległych krajów na scyzoryku - a świat znów będzie dziwny, zawinięty w kolorową mgłę” - ta zwrotka pochodzi z wiersza Aleksandra Błoka. A oto jeszcze jeden - od wielkiej Anny Achmatowej: „… Gdybyś tylko wiedział, z czego wyrasta poezja, nie znając wstydu …”. Oba dotyczą źródeł cudu zwanego natchnieniem.
Inspiracja… Boska i diabelska, ślepa i oświecająca, przyćmiona i klarowna. Wielcy mistrzowie rymów nie mogli stworzyć pod jego nieobecność: Puszkin nazwał go skrzydlatym, Sologub - dzikim, Nadson - rozmyślającym, Żukowskim - lekkim. Ktoś ma to rzadki gość, a faworyci muz nazywają takich rzemieślników. Jest jeszcze jedna skrajność - wybuchy inspiracji, podobne do przejawów choroby psychicznej, zamieniające twórcę w poważną próbę dla otaczających go osób.
Inspiracja: prezent dla wszystkich czy tylko dla wybranych?
Nie ma chyba sfery działalności, w której inspiracja nie odwiedzałaby człowieka. Wtedy wydarza się cud i każde przedsięwzięcie „kwitnie różami”, jak kosz we śnie górnika ze „Szkarłatnych żagli” Greena. Ale codzienna rutyna sprawia, że człowiek jest obojętny na zawód, który ostatnio wydawał się ekscytujący i interesujący. Powodem stagnacji jest brak inspiracji.
Inspiracja jest miłym i mile widzianym gościem, ale nie punktualnym. Jego późne przybycie, a nawet przełożona wizyta jest zrozumiała: podwyżka nie zawsze radzi sobie z codziennymi kłopotami, problemami materialnymi, przeciwnościami moralnymi. Rezultat pracy „bez iskry” niekoniecznie jest zły, zwłaszcza jeśli pracę wykonuje mistrz swojego rzemiosła. Uważa się jednak, że arcydzieła w każdym gatunku sztuki są owocem iluminacji z góry.
Czego muzy nie lubią
Poważnym błędem jest stwarzanie idealnych warunków do pojawienia się inspiracji. Skrząca się najnowszą technologią kuchnia nie gwarantuje gospodyni stworzenia kulinarnego cudu. Przytulna pracownia i uśpiony spokój codzienności nie zapewni rzeźbiarzowi czy artyście samemu niesamowitych kreacji. Kompozytor, muzyk lub piosenkarz, który ma super studio nagraniowe, nie zawsze jest korzystny na tle mniej zamożnych kolegów w warsztacie.
Często spotykając się z inspiracją na początku kariery twórczej, ludzie mają nadzieję, że wspinanie się po drabinie społecznej, poprawa warunków dla kreatywności i podobne usprawnienia życiowe tylko zwiększą potencjał „inspiracji” i liczbę insightów. A w efekcie uzyskują spokój, narcyzm, tracą ciekawość i zainteresowanie, zamykając duszę przed emocjami, które kiedyś budziły twórcze impulsy.
Jak znaleźć klucze do inspiracji
Gdzie idzie inspiracja? Nigdzie nie idzie. Pozostaje blisko, nie mogąc przebić się przez bariery przyzwyczajeń, obojętności, snobizmu. Czasem jest wyrzucany celowo, gdyż nie odpowiada czyimś wyobrażeniom o poziomie lub intensywności impulsów twórczych. Ale bardzo wiele osób zakochanych w swojej pracy powie, że źródło inspiracji jest magicznie dostępne: trzeba odtworzyć środowisko, w którym kiedyś inspirowała Cię uniesienie.
Inspiracja popłynie falą przy dźwiękach zapomnianej melodii, ściśnie serce przy czytaniu dobrej książki, połaskocze dmuchawca w nosie spadochronem. Spacer w cichym zakątku parku, wycieczka na łono natury przywróci duszy poczucie nowości każdego dnia. Komunikacja z ciekawymi ludźmi, chęć zapoznania ich z twórczą stroną własnej natury, również zaowocują spotkaniem z inspiracją. Inną prawdziwą drogą prowadzącą do częstych spotkań z muzą jest chęć zobaczenia nowego w znanym, wystudiowanym, zachowanie wiary dziecka w bliskość i rzeczywistość uroczej bajki.
