Ważnym elementem wychowania i edukacji dzieci jest kształtowanie odpowiedzialności i samodzielności. Pierwsze kroki i słowa, nauka nocnika itp. Wreszcie nadchodzi czas, kiedy dziecko może samotnie chodzić. Aby uniknąć stresu i nieprzyjemnych sytuacji, rodzice muszą uzbroić się w spokój i cierpliwość, a także wyjaśnić dziecku szereg zasad zachowania na ulicy.
Na samodzielne spacery należy przejść nie wcześniej niż w wieku siedmiu lat. Według badań psychologów, w wieku siedmiu lat tworzenie struktur behawioralnych jest zakończone. Na pierwszy plan wysuwa się arbitralność działań, to znaczy dziecko działa zgodnie z celami zewnętrznymi, a nie tylko pod wpływem natychmiastowego impulsu (posłuszeństwa minutowemu impulsowi).
Przyjaciele są motywacją do samodzielnych spacerów. Jeśli rodzina niedawno się przeprowadziła, a dziecko nie miało jeszcze czasu na zaprzyjaźnienie się na podwórku, nie zmuszaj go do natychmiastowego zapoznania się z innymi dziećmi.
Główne zadanie rodziców: działać stopniowo. Zaproś dziecko na wspólny spacer, a po chwili pod pretekstem pilnych prac domowych zostaw je najpierw na 15 minut, potem wróć, potem na pół godziny itd.
Wspólnie zwiedzajcie dziedziniec (spokojnie porozmawiajcie o niebezpieczeństwach związanych z otwieraniem włazów lub o tym, dlaczego trzeba patrzeć w górę, gdy idziesz pod balkony - może spaść śnieg, doniczka z kwiatami itp., możesz to zrobić w formie gry - na przykład jesteście piratami i musicie wrócić do domu, omijając wszystkie pułapki), komunikować się z innymi rodzicami, wezwać chłopaków z podwórka, aby cię odwiedzili itp. Spotkaj się z lokalnymi babciami - w odpowiedzi na Twoją pomoc mogą od czasu do czasu opiekować się Twoim dzieckiem.
Nie zaleca się zastraszania dziecka „obcymi wujkami” i przerażającymi historiami, które przytrafiły się innym dzieciom. Pedofile mogą ukrywać się wśród pozornie uroczych ludzi, a także wśród przyjaciół.
Wykorzystując łatwowierność dzieci i ich szczerą chęć pomocy, wielu pedofilów stosuje metodę: „Pomóż mi”. Na przykład znalezienie kotka na klatce schodowej lub noszenie ciężkich toreb. W takim przypadku dziecko powinno być w stanie powiedzieć: „Nie” lub przyciągnąć do pomocy kogoś ze starszych.
Wyjaśnij swojemu dziecku zasady dotyczące zajmowanych stanowisk. Na przykład zamiast frazy „Nie odchodź daleko od podwórka, zgubisz się!” powiedz: „Wciąż jest mi trudno przyzwyczaić się do tego, że dorastasz. Nie odchodź daleko od podwórka, proszę, boję się, że cię stracę”. W ten sposób stawiasz dziecko w roli „dorosłego” opiekującego się kimś.
Kiedy Twoje dziecko zna okolicę, nie wahaj się poprosić o pomoc. Na przykład wynieś śmieci lub udaj się do najbliższego sklepu. Pamiętaj, aby chwalić swoje dziecko za niezależność.
Nie należy dawać dziecku drogich rzeczy na spacer (tablet, telefon itp.). Kup prosty telefon, wykonuj funkcję dzwonienia jednym przyciskiem (gdy dany przycisk odpowiada za wybranie konkretnego numeru). Łatwiej będzie dziecku nacisnąć przycisk, niż wyszukać żądany numer telefonu w dzienniku kontaktów lub wybrać go ręcznie.
Ucz dziecko, aby informowało Cię o swoich ruchach: np. chciało odwiedzić przyjaciela/przyjaciela – zadzwoń i poproś o czas wolny itp.
Chodząc bez rodziców, dziecko musi poznać zasady ruchu drogowego i wyraźnie wiedzieć, gdzie i do kogo może zwrócić się o pomoc, jeśli nie ma nas w pobliżu. W Ameryce niektórzy rodzice używają specjalnych bransoletek z informacjami o pełnym imieniu dziecka, grupie krwi, uczuleniu na jakiekolwiek leki itp., aby w każdej sytuacji pomoc medyczna była udzielana na czas. Zamiast bransoletki możesz użyć żetonu na łańcuszku lub po prostu włożyć wizytówkę do wewnętrznej kieszeni kurtki.
