„Nie chcę tych butów! Nie chcę grać na pianinie”! Jak często słyszysz te słowa od swojego dziecka? Warto zrozumieć przyczyny tego zachowania i zrozumieć, że nalegając na potrzebę robienia rzeczy, które są trudne do zrozumienia dla małego dziecka, rodzice nie zawsze mają rację…
1. Czy jesteśmy adekwatni w naszych roszczeniach?
Bardzo ważne jest, aby dziecko broniło swojego zdania. Słuchaj go. Na przykład prosisz i żądasz usunięcia pierwszej gry, aby kolejno przejść do następnej, ale dzieciak ma inny pomysł: zamierza je połączyć i kontynuować grę z nową, którą już opracował.
Spór w tym przypadku jest nieunikniony. Będzie protestował przeciwko twojej decyzji i bronił swojej, w tym przypadku musisz zadać mu pytanie "dlaczego?" Być może jego argumenty okażą się dość ważkie i zmienisz swój punkt widzenia. Nie bój się tego.
2. Wybór rodzica czy dziecka?
Do tej pory wielu rodziców i specjalistów ma inne podejście do tego zagadnienia. Oczywiście ma miejsce wola rodzicielska i nawet jeśli wybór rodziców jest uzasadniony tym, że te zawody mogą się przydać w przyszłości, a dziecko nie rozumie, dlaczego musi robić te niezrozumiałe rzeczy, zawsze będziesz musiał przezwyciężyć opór.
Tutaj możesz założyć takie rozwiązanie (na wypadek, gdybyś nadal nalegał na własną rękę). Jeśli dziecko robi postępy, wybór rodzica jest uzasadniony. Są tu umiejętności, a w aktywność warto zainwestować. Jeśli sukcesy są nieznaczne, oznacza to, że dziecko nie ma pragnienia i ewentualnie niezbędnych cech. Najtrudniejszą rzeczą jest ocena umiejętności, a jeśli zamanifestowały się one przy pomocy dziecka, należy pomóc je rozwinąć.
3. Kto lubi zamówienia?
Podoba Ci się, gdy jesteś zamówiony? Co byś odpowiedział, gdybyś usłyszał w swoim adresie: „Wlej więcej płynu do potraw na talerz. Więc-a-k, zmyj to lepiej, widzisz, brud pozostaje!”.
W najlepszym przypadku, jeśli twój stan emocjonalny pozostanie na tym samym poziomie, odpowiesz: „Jeśli wiesz, co jest najlepsze, zrób to!”
Wiele dzieci, podobnie jak dorośli, nie lubi wskazówek. Mogą być gotowi do ścielenia łóżka, zmywania naczyń i samodzielnego odrabiania lekcji, ale stan irytacji rodziców tłumi ich i zaczynają być uparci. Unikaj krytyki, dopóki praca nie zostanie wykonana.
4. Stań na swoim miejscu!
Warto rozważyć 2 okresy psychologiczne, kiedy dziecko jest gotowe do obrony swojego zdania.
Pierwszy to „trzyletni kryzys”. „Nie chce” po prostu dlatego, że nie może zgodzić się z tym, co oferują mu rodzice. To czas hartowania, więc bądź cierpliwy.
Druga fala to okres dojrzewania (dorastania), czas ustalania swojego miejsca w społeczeństwie.
Należy zapewnić dziecku większą samodzielność i możliwość samodzielnego podejmowania przynajmniej niektórych decyzji. W tym przypadku nastolatek jest za nie odpowiedzialny i kłóci się z rodzicami tylko w kwestiach zasad, a znaczna ilość głupich kłótni i kaprysów w końcu zniknie.
