Ludzie w swoim życiu często noszą maski i odgrywają role. Jedna i ta sama osoba w różnych okolicznościach iz różnymi ludźmi może manifestować się z różnych stron. Czasami człowiek tak bardzo dogaduje się z określoną rolą, że staje się to jego typowym modelem zachowania. Może to być rola zbawiciela, agresora, ofiary itp. Zachowanie ofiary w społeczeństwie jest dość powszechne.
Jak zachowują się ofiary
Osoba z zachowaniem ofiary jest łatwa do rozpoznania. Zwykle zajmuje to trochę czasu. Chociaż oczywiście różni ludzie mogą mieć to zachowanie w różnym stopniu – dla kogoś jest ono aktywowane tylko w trudnych sytuacjach, ale dla kogoś jest to sposób na życie.
Typowa ofiara jest zawsze z czegoś niezadowolona. Odnosi się wrażenie, że ma wiele problemów, a na początku ludzie wokół niego mogą nawet mieć ochotę pomóc nieszczęśnikowi w czymś. Jednak po pewnym czasie przekonają się, że w jego życiu nic się nie zmieniło, ponieważ człowiek ma niesamowitą zdolność tworzenia nowych problemów z niczego. A gdy ktoś proponuje mu wyjście z trudnej sytuacji, wyjaśnia szczegółowo, dlaczego to rozwiązanie mu nie odpowiada.
W rozumieniu ofiary jego życie całkowicie zależy od okoliczności i innych ludzi, ponieważ zarządzanie nim jest poza jego mocą. Wszystko, co może zrobić, to się przystosować. Kierują nimi wewnętrzne postawy „Nic nie zależy ode mnie”, „Nic nie mogę zmienić”. Jeśli nadal musi podjąć wysiłek w danej sytuacji i zmienić swój zwykły sposób postępowania, ogarnia go niepokój i rozpacz. To dlatego ofiary tak lubią zwlekać i wymyślać dla siebie wymówki.
Przyczyny zachowania ofiary
W rzeczywistości ofierze wygodnie jest żyć tak, jak żyje, bez opuszczania strefy komfortu. Może nawet nie zdawać sobie sprawy, że mógłby łatwo zmienić swoje życie, gdyby chciał i podjął trochę wysiłku. Nie musi to jednak oznaczać, że celowo prowadzi innych za nos o uwagę, współczucie i drobne korzyści w postaci pomocy. Potrafi być naprawdę nieszczęśliwy i szczerze pragnąć zmiany, ale zawsze coś mu przeszkadza. Może to być jakiś rodzaj urazu psychicznego z dzieciństwa lub w późniejszym życiu.
Na przykład, jeśli rodzice krytykowali dziecko, nieustannie wytykali mu jego błędy, wiara w jego nieadekwatność i niezdolność do robienia czegokolwiek mogła zostać w nim zdeponowana na poziomie podświadomości. Stając się dorosłym, osoba z zespołem wyuczonej bezradności często czuje się jak porażka, a w trudnej sytuacji odruchowo się poddaje i zaczyna panikować. Aby jak najrzadziej odczuwać gorycz porażki i poczucie bezsilności, może zamknąć się w sobie, uniknąć odpowiedzialności i trudnej pracy, zadowolić się przeciętnym życiem.
Osoba świadoma ofiary może zmienić ten nieefektywny stereotyp zachowania, jeśli zda sobie z tego sprawę i spróbuje zachowywać się w nowy sposób w znanych sytuacjach, jak aktywny aktor, a nie jak bierny obserwator. Widząc kilkakrotnie pozytywny wynik swoich wysiłków i upewniając się, że wiele od niego zależy, będzie mógł pozbyć się kompleksu. Jeśli obawy są bardzo silne, być może powinieneś zasięgnąć porady psychologa.
