Zdarzają się sytuacje, w których nawet najbardziej posłuszne i spokojne dziecko staje się kapryśne, nerwowe, może histeryzować i walczyć. Przyczyn tego jest wiele, takich jak na przykład psychologiczne kryzysy wieku. W rzeczywistości istnieją dwie opcje rozwoju wydarzeń - albo pozwolić dziecku robić to, co chce, albo pokazać granicę tego, co jest dozwolone. Pierwsza opcja może prowadzić do tego, że w przyszłości dziecko nie zrozumie, czego nie można zrobić. Ale w drugim przypadku nie należy popadać w skrajności, kara nie powinna przerodzić się w upokorzenie dziecka. Fizyczne metody wychowania nie mogą być stosowane – dziecko może czuć się bezradne, a w przyszłości rozgoryczyć, obrażać się na wszystkich lub przeciwnie, mieć słabą wolę i depresję.
Głównym celem kary jest pokazanie dziecku, że istnieją działania, których nie można powtórzyć. Decyzję o ukaraniu należy podjąć, gdy czyn jest popełniony świadomie. Istnieje kilka ogólnych zasad kary:
• Kara powinna być skierowana na czyn, a nie na dziecko. Dzieci powinny wiedzieć, że są kochane i że nie są złe, ale w tej chwili rodzice besztają się za jakieś konkretne działanie.
• Dziecko musi mieć jasne zasady i granice. Porozmawiaj z bliskimi o tym, co dziecko może, a czego nie, pozwoli to uniknąć sytuacji, w których na to, co zabraniają rodzice, dopuszczają inni krewni.
• Kara powinna nastąpić natychmiast po czynie i być uzasadniona. Nie powinieneś skarcić dziecka za coś, co zostało popełnione wystarczająco dawno temu.
• Porównaj karę z tym, co zrobiło dziecko. Nie bądź zbyt surowy, w przeciwnym razie dziecko zrobi wszystko w przyszłości, aby uniknąć odpowiedzialności.
• Nie wymierzaj kary publicznie, ponieważ może to upokorzyć dziecko. • Solidarność obojga rodziców jest ważna w karaniu. Jeśli nie zgadzasz się z karą współmałżonka, porozmawiaj o tym bez dziecka.
• Jeśli uważasz, że ukarałeś dziecko niesprawiedliwie, koniecznie przeproś je, wyjaśnij, że się myliłeś. Staraj się być spokojny. Jeśli stracisz kontrolę nad sobą, możesz krzyczeć na dziecko, a nawet cię uderzyć. Sam będziesz żałował i martwił się tym. Jeśli tak się stanie, poproś dziecko o przebaczenie. Jeśli zachowanie dzieci wywołuje u Ciebie niepokój, a niewłaściwe działania u dziecka powtarzają się w kółko, nie bój się skontaktować z psychologiem dziecięcym. Często perspektywa z zewnątrz pomaga rozwiązać istniejące problemy i poprawić zachowanie dziecka.
