Czasami dzieci nie są posłuszne starszym, popełniają złe uczynki, których nie można pozostawić niezauważonymi. Jest tylko jedno wyjście - kara. Nie powinna być okrutna, powinna być lekcją edukacyjną.
Czy to jest to konieczne
Cierpliwość, miłość, konsekwencja, spokój
Instrukcje
Krok 1
Nie eskaluj sytuacji. Ukarz swoje dziecko, zachowując spokój, a nie złość. Kara nie jest zemstą, upokorzeniem ani urazą. Nie stosuj kar cielesnych, chyba że jest to absolutnie konieczne. Karząc dziecko, weź pod uwagę powagę i wiek przestępstwa. Dzieci w wieku 2-2, 5 lat praktycznie nie ma sensu karać w dosłownym tego słowa znaczeniu. Tutaj raczej powinniśmy mówić o wykluczeniu sytuacji, które prowokują dziecko do nieposłuszeństwa.
Krok 2
W wieku od 2 do 4 lat dziecko realizuje się jako osoba, zaczyna rozumieć, które z jego działań podobają się innym, a które denerwują lub denerwują. Pomimo tego, że zrozumienie już nadeszło, zdolność kontrolowania własnego zachowania jest wciąż nie w pełni ukształtowana. Na tym etapie życia dzieci mają „zastępcę”, który tworzy wszystkie te zniewagi, które doprowadzają rodziców i bliskich do szaleństwa. Pozwala to dziecku uwolnić się od poczucia wstydu, ponieważ większość tego, co się dzieje, nie jest wykonywane przez niego, ale przez kogoś innego. Mów więcej do swojego dziecka.
Krok 3
Staraj się wierzyć, że dziecko cię nie oszukuje, twierdząc, że to „zajączek z lasu”. Faktem jest, że dzieciak nadal bardzo łatwo myli fantazję z rzeczywistością. Zadaniem rodziców jest zrozumienie, dlaczego dziecko to zrobiło. Zapytaj go, porozmawiaj z nim i pomóż naprawić sytuację. Jeśli nie znęcałeś się nad swoim dzieckiem, a ono nie boi się twojego gniewu ani potępienia, najprawdopodobniej chętnie z tobą porozmawia.
Krok 4
Nie zapominaj, że w tym wieku dzieci bardzo często zachowują się wbrew rodzicom. A wcale tego nie robią, bo nie chcą się z tobą liczyć, po prostu muszą poczuć pewną niezależność, swoje możliwości i swoje granice. Jeśli zaczniesz za to karać dziecko, rozpoczniesz bitwę, w której nie będzie zwycięzców. Wyraź swoje niezadowolenie z zachowania dziecka, dostępnego w jego wieku, wyjaśnij mu, co cię zdenerwowało w jego zachowaniu/czynie.
Krok 5
Jeśli widzisz, że dziecko martwi się popełnionym wykroczeniem, nie pogłębiaj tych uczuć. Postaraj się go wesprzeć. Najważniejsze, aby dziecko zrozumiało, że dokonany biznes jest mniej lub bardziej możliwy do naprawienia, że jest człowiekiem i może się mylić. Wyjaśnij dziecku, jak następnym razem spróbować inaczej i uniknąć kłopotów. Zdając sobie z tego sprawę, dziecko szybko nauczy się być bardziej krytycznym wobec siebie i swojego zachowania. Jeśli nie rozumie, że np. zabierając lub łamiąc przemocą komuś zabawkę, zrobił coś złego, powinieneś pomyśleć bardzo poważnie. Jest całkiem możliwe, że wychowując dziecko, tak bardzo bałeś się zdenerwować go wiadomością, że w czymś się mylił, że teraz dziecko wcale nie jest gotowe przyznać się do tego, wykonując określone czynności.
