Po trzech latach życia dziecko zaczyna przechodzić okres przejściowy. To czas dorastania od niemowlęctwa do wieku szkoły podstawowej. Zmieniają się charakter i nawyki dziecka, zaczynają się napady złości bez motywacji. Rodzicom można tylko doradzić, aby wprowadzili ten wiek już przygotowanego dziecka.
Co najbardziej dezorientuje rodziców trzylatków? Ciągłe napady złości od zera. Ale tylko dorosłym wydaje się, że dziecko nie ma powodów do złego zachowania, ale w rzeczywistości jest ich wiele. W tym wieku każdą nieprzyjemną sytuację dziecko podnosi do groteski. Przepracowany? Łzy. Nie kupiłeś zabawki? Napad złości z filcowaniem na podłodze. Głodny? Znowu histeria z niezrozumiałymi żądaniami.
Co rodzice mogą zrobić w takich sytuacjach. Najpierw uspokój się, nawet jeśli maluch płacze na chodniku ruchliwej ulicy. W żaden sposób nie reaguj na takie kaprysy. Po prostu spokojnie poproś go, aby wstał i ruszył dalej. Zobaczysz, za kilka minut wstanie, jakby nic się nie stało i spokojnie podąży za tobą. Trenuj swój wewnętrzny spokój. Dla dziecka najważniejsza jest twoja reakcja. Jeśli go tam nie ma, nie ma powodu do histerii.
W wieku trzech lat dziecko powinno już wyraźnie rozumieć znaczenie słów „nie”, „nie”, „niebezpieczne”. Ponadto wszyscy członkowie rodziny i wszyscy, którzy mają kontakt z dzieckiem (niania, babcia) powinni przestrzegać tej linii. Nie możesz siedzieć na parapecie, kropka. Nie, nie możesz jeść słodyczy na noc. Stopniowo takie zakazy będą przyjmowane za pewnik i nie będą powodować zamieszania. Ale wszystkie zakazy muszą być uzasadnione.
Monitoruj swoje emocje. Nasze dzieci są lustrzanymi odbiciami nas samych. Jeśli sami rodzice popadają w agresję, krzyczą, przeklinają, biją, to nie powinno dziwić, że dzieci przyjmują takie zachowanie. Jeśli czujesz, że nie jesteś już w stanie się kontrolować, po prostu odsuń się od dziecka, zamknij się w innym pokoju. I tam można płakać, krzyczeć, uderzać pięściami w poduszkę. I musisz wyjść do dzieci już całkowicie uspokojonych. I tylko jeśli wina dziecka była poważna, porozmawiaj z nim o jego zachowaniu, ale bez zbędnych emocji.
Kryzys trzech lat można wyraźnie wyrazić nawet w tych sytuacjach, gdy dziecko po raz pierwszy wychodzi do ogrodu, ma młodszego brata lub siostrę, matka idzie do pracy, pojawia się niania. To wszystko jest ogromnym stresem dla dziecka. W wieku trzech lat psychika dziecka nie jest jeszcze gotowa na takie zmiany, ale jest już rozpoznawany jako duży. Tak, ktoś taki jak on, zdaniem rodziców, może już spędzać kilka godzin dziennie w towarzystwie nieznanych dzieci, bawić się samodzielnie, a nawet pomagać w domu. Nie forsuj rzeczy, niech dziecko będzie dzieckiem.
