Bycie rodzicem jest kłopotliwe, dlatego dorośli nie mają czasu na zatrzymanie się i zastanowienie, jakie to łatwe dla ich dzieci. Czy nie zdarzyło się kiedyś, że wiele lat temu przełknąłeś urazę i obiecałeś sobie, że nie skrzywdzisz niepotrzebnie własnych dzieci? Ale czas minął, a w stosie zmartwień zapominasz, że dziecko jest małą osobą, choć małą.
Twoje dziecko napotka wiele trudności w życiu, więc nie dodawaj mu kłopotów, których łatwo uniknąć.
1. Pomyśl, co mówisz.
- Przychodzisz z wizytą, a dzieciak, głaszcząc kota właściciela, radośnie mówi: „Dziadek mówi, że koty się nie przydadzą – po prostu jedzą, ale myszy i tak nie mamy!” Później będziesz mu wyrzucał nietrzymanie moczu, nie myśląc, że sam tak grzeszysz.
- Twojemu dziecku nieprzyjemne jest, gdy opowiadasz znajomym, że w chwilach intensywnego podniecenia może nie dotrzeć do toalety, a historie obrażające jego godność („Wyobraź sobie, że tak się boi zwykłych gąsienic – piszczy jak dziewczynka!”). być uznane za właściwe.
- Na drugim miejscu za nietaktem są historie porodu, którym towarzyszą emocjonalne opisy tego, jak „prawie umarłeś” z straszliwego bólu. Nie wprawiają dziecka w zakłopotanie, ale sprawiają, że czuje się winne za spowodowanie kłopotów ich mamie.
- Dzieci nie wysuwają twierdzeń o rodzicielskim nietrzymaniu moczu, ale wyobraź sobie siebie na miejscu dziecka i zastanów się, czy twoje zachowanie można uznać za prawidłowe.
2. Bądź konsekwentny.
- Nikt nie jest bardziej konserwatywny niż dzieci osiedlające się w nieznanym świecie. Nie przeszkadza im, że dzień mija według tego samego scenariusza ze ścisłym przestrzeganiem czasu spacerów, zabaw, pływania. Twoje dziecko może codziennie słuchać tej samej bajki lub oglądać ulubioną bajkę!
- Od zamieszania w metodach edukacyjnych głowa dziecka kręci się nie mniej niż z naruszeń w codziennej rutynie. Wymagania nie powinny się zmieniać: jeśli przekonasz dzieciaka, jak walczyć, nie obwiniaj go za to, że nie oddał sprawcy. Wyjaśnij wszystkie punkty, aby dziecko nie czuło się zdezorientowane.
- Techniki edukacyjne powinny być takie same dla wszystkich członków rodziny. Jak babcia mówi jedno, tata co innego, a mama co innego, to dziecko nie wie kogo słuchać!
3. Nie bądź hipokrytą.
- Zastanów się, czy dajesz zły przykład. Zdarza się, że tata mówi, że nie można przejść przez jezdnię na czerwonym świetle, ale czasami mówi: „Nie ma samochodów, jedziemy!” Albo matka, po uprzejmej rozmowie z sąsiadem, puszcza za plecami ostrą uwagę, a potem beszta dziecko za nieuprzejmość wobec innych.
- Oczywiście nie uczysz dzieci oszukiwać ani grać w kłamstwa, ale twoje słowa są sprzeczne z twoimi czynami. Dla siebie znajdujesz okoliczności łagodzące, ale gdy dziecko próbuje usprawiedliwić swój błąd, żądasz: „Nie kłopocz się, miej odwagę odpowiadać za swoje czyny!”
- Ale dzieciak jest zawstydzony podwójnymi standardami dorosłych. Aby uchronić go przed nieprzyjemnymi doświadczeniami, staraj się częściej patrzeć na siebie z zewnątrz i bądź empatycznymi, kochającymi i sympatycznymi rodzicami.
