Zagadką jest, dlaczego wybieramy jedynego spośród wielu potencjalnych partnerów. Naukowcy mają kilka wyjaśnień, dlaczego tak się dzieje.
Przez ostatnie tysiąclecia charakter wyboru partnera niewiele się zmienił. Kobiety nadal kierują się statusem społecznym mężczyzn, a mężczyźni z kolei atrakcyjnością fizyczną i młodością kobiet.
Ale z drugiej strony wielu naukowców uważa, że obecnie to społeczne, a nie biologiczne przesłanki odgrywają decydującą rolę w tworzeniu pary. Prawdą jest, że kobiety przede wszystkim zwracają uwagę na to, jaki status odgrywa w społeczeństwie mężczyzna, ale tylko tak długo, jak nie są zachęcane biznesowe cechy kobiety. Jak tylko to się stanie, kobiety zwracają również uwagę na atrakcyjność fizyczną, młodość i cechy osobiste.
W nowoczesnym społeczeństwie obaj partnerzy pracują nad stworzeniem wspólnego budżetu. Umiejętność dobrego gotowania i mycia nie odgrywa już decydującej roli, jak w ubiegłym stuleciu. Ten przykład wyraźnie pokazuje, jak zmieniają się normy kulturowe w społeczeństwie i jak wpływają na to, co uważamy za atrakcyjne lub nieatrakcyjne.
Jednym z czynników wpływających na pojawienie się wzajemnej sympatii jest umiejętność ciągłego widywania się. Oczywiście wszyscy znamy przypadki, kiedy taka bliskość wywoływała konflikty i kłótnie, ale to raczej wyjątek od reguły. To właśnie ciągły kontakt jest powodem tak częstych romansów w pracy czy w szkole. Ciągła komunikacja przechodzi najpierw w przyjaźń, a potem często w romantyczne związki.
Ważną rolę odgrywa również atrakcyjność fizyczna. Każda osoba ma własne koncepcje piękna, które są częściowo podyktowane standardami panującymi w społeczeństwie. Mimo to specjalne preferencje dla tego czy innego typu są podawane na poziomie podświadomości. Jeśli kogoś lubimy, staramy się go lepiej poznać i tym samym uzupełnić portret, aby zrozumieć, jak bardzo jest podobny do naszego ideału.
Cechy osobiste są szczególnie cenione u partnera. Umiejętność słuchania, życzliwość, uważność są często decydującymi argumentami przy ocenie „podoba mi się to albo nie podoba”.
I wreszcie podobne cechy charakteru czy wyglądu są przez nas oceniane pozytywnie. Pociągają nas ci, którzy są tacy jak my. Z taką osobą często łatwiej się porozumieć, wydaje się, że mówi z nami tym samym językiem. Co więcej, w ten sposób dokonujemy przeniesienia psychologicznego. Myślimy: „Ta osoba jest piękna, jest do mnie bardzo podobna. Więc ja też jestem piękna”. Kto nie chce być piękny?
