Wiek przejściowy to zdanie, które rozbrzmiewa jak koszmar w sercach niektórych rodziców. Niektórzy już przeszli ten okres, inni dopiero przed nami, ale już boją się jego nadejścia. Jest tak wiele horrorów i związanych z nimi niebezpieczeństw i trudności, ale czy możesz ich uniknąć, czy możesz poradzić sobie z wiekiem przejściowym? Oczywiście, że tak.
Instrukcje
Krok 1
Człowiek przechodzi do wieku przejściowego, a także do dowolnego etapu kryzysu, przez całe życie, dlatego warto się do niego wcześniej przygotować. Wychowuj swoje dziecko, aby nie czuło presji twojego autorytetu, nie bądź dla niego mentorem, ale osobą, której możesz zaufać.
Krok 2
Nie próbuj nakłaniać dziecka do podzielenia się z tobą swoimi obawami. To do niczego nie doprowadzi, z wyjątkiem tego, że po prostu zamknie się od ciebie, aw okresie dojrzewania tylko mocniej wejdzie w swój świat. Pokaż swoim przykładem możliwość i wagę wsparcia, ufnych rozmów. Jeśli od najmłodszych lat jesteś otwarty na swoje dziecko, to otworzy się na spotkanie z tobą, a w wieku przejściowym nie staniesz przed problemem tłumienia lub ukrywania pewnych działań.
Krok 3
Nie zmuszaj dziecka do życia pod groźbą kary. Bardzo często dzieci nie przyznają się do czegoś z obawy, że zostaną zbesztane. Ten sposób wychowania prowadzi tylko do tego, że nie tylko nie oduczają się zła, ale wręcz przeciwnie, zaczynają to robić częściej: kłamią, chowają się, nie mówią. Zawsze powinieneś być po stronie dziecka, starać się zrozumieć powody jego działań, rozgryźć to. Nie spiesz się z osądzaniem, być może miał własne motywy tego czy innego działania. Zawsze staraj się omówić sytuację z dzieckiem i wspólnie znaleźć wyjście.
Krok 4
Nie rzucaj się na niego z pytaniami o wszystkie szczegóły jego życia. Wiek przejściowy to czas, kiedy próbuje udowodnić swoją niezależność, wyróżnić się, pokazać indywidualność, ale jeszcze nie wie jak. Daj mu możliwość odnalezienia się, eksperymentowania. Często w świecie przejściowym rodzice zaostrzają swoje ograniczenia w obawie, że ich dziecko wpadnie do niewłaściwego towarzystwa, zacznie palić, pić i opuszczać szkołę. Oczywiście nie należy całkowicie pozostawiać dziecka bez opieki i pozostawiać wszystko jego dyskrecji. Ale naucz się ufać nastolatkowi, pozwól mu próbować, popełniać błędy, uczyć się z życia. Jeśli okazywałeś mu szacunek i zaufanie od najmłodszych lat, sam przyjdzie do ciebie po radę i zapyta o zdanie, powie ci, jeśli pojawią się problemy. Spraw, aby poczuł się w domu jak dorosły, aby nie musiał uciekać się do ekstremalnych sposobów demonstrowania swojej niezależności.
