Cynicy się nie rodzą, stają się cynikami. A to za sprawą nowoczesnych fundamentów i tradycji, które zaczynają szkodzić zdrowemu rozsądkowi. Cynik to osoba, która jest rozczarowana społecznymi mechanizmami życia i straciła zaufanie do tego czy innego autorytetu.
Kim są cynicy?
Cyniczni ludzie to realiści, którzy zaciekle gardzą pesymizmem i optymizmem. Akceptują wszystko takim, jakie jest. Nigdy nie są smutni ani szczęśliwi, jeśli powodem tego jest jakiś drobiazg. Wszystko może być dla nich „drobiazgiem”: cynicy nie martwią się śmiercią ludzi – wielu jest ich na Ziemi wcześnie. Cyniczni ludzie nie martwią się śmiercią dzieci, ponieważ to tylko kolejne ludzkie potomstwo, które jeszcze niczego nie osiągnęło. Według psychologów cynikami można nazwać tylko osoby dorosłe i osobowości ukształtowane psychicznie.
Tacy ludzie mają swój własny punkt widzenia na otaczający ich świat, co odróżnia ich od absolutnej większości. Psychologia cynika jest taka, że wszystko wokół jest na sprzedaż, a wartości duchowe i moralne nigdy nie istniały. Cynicy nigdy niczego nie cenią: wszystko, co stracone, można łatwo zwrócić, ale nie ma rzeczy i ludzi niezastąpionych. Tak rozumują te osoby. W zasadzie ich zachowanie można wytłumaczyć: cynik to osoba rozczarowana życiem lub ludźmi, a zatem komunikuje się z nimi tylko za pomocą sztywnej kalkulacji.
Moneta ma też wadę. Życie ludzi cynicznych jest bardzo trudne. Faktem jest, że przejrzą niektórych ludzi, nie wahają się w skierowanych do nich wypowiedziach, głoszą tę czy inną niewygodną prawdę itp. Wszystko to prowadzi do tego, że cynik napotyka opór w obliczu większości otaczających go osób, traci zdolność odpowiedniego krytycznego myślenia i wygląda w ich oczach jak prawdziwy wyrzutek. Psychologowie również podają odpowiednią definicję takim „wyrzutkom”. Profesor Uniwersytetu Princeton, Charles Issawi, nazywa takich ludzi „nie do zniesienia cynikami”.
Dlaczego ludzie stają się cynikami?
Wszelkie cechy charakteru przyszłej osobowości są określane w dzieciństwie. Dzieci i młodzież są bardzo podatne na pewne działania innych: na zniewagę, zdradę, upokorzenie, chłód. Oczywiście na początku nie ma u dziecka skłonności do cynizmu, ale gdy tylko raz napotka poważny problem, zaczyna odgradzać się od wszystkich wokół niego, próbując wszystkim udowodnić, że mu nie zależy absolutnie wszystko. Dziecko w dzieciństwie próbuje ukryć własny ból, demonstrując swoją obojętność.
Już w okresie dojrzewania niektórzy przyszli cynicy są pozbawieni pewnych ludzkich uczuć tkwiących w większości. Na przykład mogą w ogóle nie mieć sentymentu, ponieważ uważają, że to po prostu przytępia ludzi. Przyszli cynicy nie czują zazdrości i obiektywnie oceniają otaczającą rzeczywistość, tj. nie sercem i duszą, ale mózgiem. Uformowany już cynik na ogół nie wyznaje żadnej religii. Psychologowie zauważają jeden ciekawy fakt: cyniczni ludzie utożsamiają Jezusa Chrystusa ze sobą, myśląc, że jest on tak samo cyniczny jak oni.
