Jak szybko leci czas! Całkiem niedawno borykaliśmy się z problemem przystosowania się do dziecka w przedszkolu, a już do szkoły trzeba się przygotować. Dziś przygotowują się do szkoły prawie od urodzenia. Ludzie wymyślili tak wiele technik i kursów! W szkołach prawie konieczne jest zdawanie egzaminów, aby dziecko mogło zostać zabrane do pierwszej klasy. W tych zmartwieniach rodzice zapominają o najważniejszym: przygotowaniu psychologicznym do jednego z najważniejszych etapów życia.
Dlaczego dziecko nie jest gotowe do szkoły
Konieczne jest przygotowanie nie tylko dla dziecka, ale dla całej rodziny. Rodzice otrzymali wykształcenie w epoce postsowieckiej, a dziadkowie byli świadkami edukacji sowieckiej. Obecnie wartości diametralnie się zmieniły, co potwierdza nawet na najwyższym poziomie.
Pierwszą rzeczą, której każdy rodzic powinien się nauczyć, jest kontrolowanie stanu emocjonalnego dziecka. Niestety nie mamy takiej kultury. We współczesnym zgiełku nie ma na to czasu. W szkole każdy nauczyciel oferuje własną metodologię i daje uczniom ładunek, często nie myśląc o ich zdrowiu i możliwościach. Dziecko doświadcza stresu, w wyniku którego pogarsza się jego stan zdrowia. A to martwi tylko rodziców.
Niewielu nauczycieli myśli o dzieciach. Wszystkie ich myśli są zajęte własnym tematem. Konieczne jest nauczenie rodziców dbania o własnych uczniów i zwracania uwagi nie tylko na wyniki w nauce. Często albo odpuszczają, albo obciążają dziecko dodatkowymi zajęciami, starając się uczynić z niego cudowne dziecko i nie myśląc o powodach takiego badania. Główne zadanie rodziców jest zupełnie inne. Przede wszystkim dziecko musi być ogrzane miłością.
Żyjemy w epoce kapitalizmu, co oznacza, że zmieniły się dźwignie ludzkiej kontroli. Istnieje poczucie, że rodzice pozostają w epoce proletariatu, kiedy musimy robić to, co nam partia kazała. Rodzice powinni być wymagający, ale ich wymagania nie powinny być surowe. Musimy pomóc dziecku stać się samodzielnym i kulturalnym, a szkoła dostarczy wiedzy.
Nowoczesna szkoła nie daje żadnego wykształcenia. Dziecko oprócz wiedzy musi nauczyć się komunikowania i interakcji z własnym gatunkiem. I tutaj główną rolę odgrywa edukacja rodzicielska. Jeśli rodzice nadopiekują swoje dziecko przed przeciwnościami losu, które pojawiają się na jego drodze, to pozostanie ono dzieckiem do czterdziestego roku życia i więcej. A to będzie smutek dla starszych rodziców. Zrozumieją, że nie będą mogli przejść na emeryturę, a ich pomoc nadal będzie potrzebna. Wszystko to może się zdarzyć, ponieważ pewnego dnia przegapili chwilę i w niekontrolowany sposób dali dziecku niezależność.
Rodzice mogą wywoływać u dziecka agresję, motywując je tym, że taki świat i tak będzie lepszy i łatwiejszy. Jest to również niemądry ruch, który doprowadzi do problemów w wieku dorosłym. Nadmierna empatia jest szkodliwa. Zwykle w takich rodzinach relacje między żoną a mężem nie układają się dobrze. Dziecko to widzi i jak tylko będzie mógł opuści rodzinę, próbując ułożyć sobie lepsze życie w „swobodnej pływaniu”, ale zwykle to nie wychodzi.
Zdarza się, że rodzice otwarcie prezentują dziecku swoją winę. Pokazują mu zły krok, ale jednocześnie zapominają o swoich błędach. A im ciężej żyją rodzice, tym poważniejsze wymagania stawiają. Okazuje się, że dziecko nie otrzymuje wsparcia, ale zagłębia się w swój stan.
Rodzice muszą przygotować dziecko na sytuacje, których wcześniej nie doświadczyło. Dlatego konieczna jest zmiana z nim. Nie musi się bać nadchodzących trudności, ale przygotować się na nie. On sam musi chcieć chodzić do szkoły. Po pięciu latach, jeśli dziecko ma dobrze rozwiniętą bazę intelektualną, można już określić przyszły zawód, a rodzice powinni w tym pomóc. Wtedy będzie zainteresowany szkołą.
Ponadto należy interesować się tym, co go fascynuje i chwalić za wszelkie osiągnięcia. Powinno być więcej pochwał niż przekleństw (3/4 do 1/4). Jeśli jest więcej powodów do przeklinania, będziesz musiał poszukać czegoś, za co możesz go pochwalić. Sukces będzie promowany przez zorganizowanie i zamiłowanie do porządku. Nigdzie tego nie naucza się, ale tylko zostanie zbesztany. W pogoni za wiedzą trzeba robić przerwy i rozwijać dziecko w innych kierunkach. Pokaż mu piękną stronę świata.
Przygotowanie
Jest jeszcze lato i jest czas na przygotowanie przyszłego pierwszoklasisty do szkoły. Trzeba wyjawić dziecku, że nie jest on pierwszy na tej ścieżce. Dla większej perswazji weź stary album ze zdjęciami, które utrwalają twój szkolny wizerunek i pokazują, że ten los też cię nie ominął. Podziel się swoimi doświadczeniami z dzieciństwa, porozmawiaj o życiu szkolnym i wyciągaj subtelne wnioski na temat korzyści płynących z uczenia się.
Nawet na ulicy nie trać czasu. Na przykład poćwicz pismo odręczne za pomocą patyka i piasku i koniecznie wyjaśnij, dlaczego tego potrzebujesz. W trakcie spaceru możesz udać się do sklepu i poszukać przyborów szkolnych. Ważne jest, aby zrobić to razem, aby dziecko samo mogło wybrać zakupiony przedmiot. Jeśli w tej chwili poprosi o zakup zabawki, nie odmawiaj mu. Być może zostanie asystentką w nauce.
Możesz rozpocząć naukę liczenia na kamyczkach lub patykach. I możesz to zrobić w procesie poznawania otaczającego Cię świata, łącząc ten proces z opieką nad bliskimi. Nie zapomnij nauczyć, jak porównywać przedmioty. Dziecko musi rozróżnić pojęcie mniej lub więcej, okrągłe lub kwadratowe itp. Umiejętność czytania i pisania nie wychowa w nim dobrego człowieka, wrażliwego i życzliwego syna. Dlatego staraj się zwracać na swoich lekcjach do wiecznych prawd, naucz dziecko pamiętać o swojej rodzinie i nie pozostawać głuchym na problemy innych ludzi.
Graj w gry planszowe wieczorem. Uczą pewnego porządku i powściągliwości. Musimy nauczyć się grać i dawać mu w tym przykład. Naucz swoje dziecko, aby cieszył się procesem zabawy, a nie faktem, że został zwycięzcą. Lepiej wykazać się swoją wiedzą i pomysłowością w trakcie procesu, a status zwycięzcy może pielęgnować w jego duszy ziarno dumy, które będzie przeszkadzało w dorosłym życiu.
Bardzo ważne jest, aby Twoje dziecko chciało chodzić do szkoły i nie jest to przez niego postrzegane jako ciężki obowiązek. Rodzice bardzo dobrze to rozumieją, a jednocześnie zdają sobie sprawę z powagi zadania. Dlatego chciałbym życzyć, aby pewnego dnia dziecko powiedziało do Ciebie: „Mamo, jak ja chcę chodzić do szkoły!”
