Dla harmonijnego rozwoju talentu dziecka potrzebne jest wsparcie w rodzinie. Trzeba go kochać, rozumieć i szanować. Wydawałoby się, że to zrozumiałe, ale zastanów się, czy Twoje dziecko wie o tej miłości? Czy czuje tę miłość i czy jest pewien, że wesprzesz go w każdej sytuacji?
Dlaczego tracimy zaufanie
Miłość do dziecka to naturalne uczucie, które pojawia się, gdy tylko zaczyna się poruszać w łonie matki. Psychologowie twierdzą, że dzieci często nie są pewne miłości rodzicielskiej. I często słyszeliśmy pytanie z ust dzieci: „Czy mnie kochasz”? Bardzo ważne jest, aby dziecko miało potwierdzenie miłości, ale my sami tę wiarę w nim niszczymy zwrotami typu: „Jeśli nadal będziesz się tak zachowywał, nie będę cię kochał”. Licytacja z miłością w stosunku do dziecka jest niedopuszczalna!
Jako rodzice musimy wypowiadać każde słowo ze świadomością. Wiele zależy od nas. Musimy dać dziecku poczucie pewności, że jest kochane bez względu na okoliczności. To jest nasze główne zadanie. Psychologowie ustalili trzy sposoby wyrażania miłości do dziecka:
1. Miłego spojrzenia oko w oko. Jest to główna metoda, ale niestety rzadko stosowana. Jest najbardziej popularny w związkach z kochającymi się parami, małżonkami itp. Dlaczego tak rzadko patrzymy dziecku w oczy z miłością? Tak, bo często rodzice proszą go o zrobienie tego, jeśli coś zrobił, abyś zaprowadził go do „czystej wody”. I boi się tej sytuacji.
2. Dotykanie. Dzieci potrzebują kontaktu dotykowego i uścisków. Do trzeciego roku życia potrzebują go tak samo jak chłopcy i dziewczęta. Potem chłopcy zaczynają stopniowo od tego odchodzić. W tym okresie możesz znaleźć dla nich sposób, by w jakiś sposób wyrazić swoją miłość w inny sposób. Na przykład poklep go po ramieniu lub stocz pojedynek. Ojcowie często nieśmiało wyrażają swoje uczucia, zwłaszcza wobec dzieci płci przeciwnej, co wpływa na relacje z nimi.
3. Uwaga. Jeśli zdecydujesz się zwrócić uwagę na swoje dziecko, zrób to właściwie, a nie po drodze, robiąc coś innego. Niech to będzie piętnaście minut dziennie, ale właściwie. Możesz na przykład porozmawiać przed snem lub przedyskutować swoje plany na nadchodzący dzień przy śniadaniu.
Sposób na lepsze poznanie dziecka
Kiedy dziecko bawi się piaskiem, ma podświadome skojarzenia, wyobrażenia, uczucia i przeżycia, które były głęboko ukryte. Na tym opiera się terapia piaskiem. Dzięki tej metodzie rodzice będą mogli znaleźć klucze do zrozumienia dla swojego dziecka.
Praca powinna odbywać się wspólnie z psychologiem. Wyjaśnia dziecku, jakich uczuć doświadcza. Rysunki w piasku pomagają się zrelaksować, dają poczucie zaufania i pomagają się otworzyć. Poproś dziecko, aby narysowało obraz swojego nastroju, a następnie skomplikuj zadanie, prosząc go, aby zmienił obraz w zależności od tego, jak zmienia się w ciągu dnia. Ważne jest, aby rodzice zwracali uwagę na szczegóły rysunku: spokojne lub wrzące morze, postacie itp.
Możesz odtworzyć szczerą rozmowę bez słowa. Narysuj to, co chcesz powiedzieć, a dziecko musi odpowiedzieć. Dzięki temu masz szansę zobaczyć duszę swojego dziecka, jego myśli i marzenia. Możesz samodzielnie zbudować to narzędzie poznania. Będziesz potrzebował dużego pudełka, do którego możesz wsypać drobny piasek i włożyć nie duże kamyki, ale rysować wzory za pomocą grabi dla dzieci.
Kiedy relacje z dziećmi się rozpadają, rodzice zauważają, że dziecko przestaje je szanować. Aby je odzyskać, powinieneś spojrzeć na siebie z zewnątrz. Być może popełniłeś gdzieś błąd, a twój charakter moralny nie odpowiada ideałom dziecka. Nie ma potrzeby szukania w nim problemu. Lepiej spójrz na siebie i dowiedz się, co robisz źle i popraw swoje błędy.
Dla dziecka najważniejszą rzeczą u rodziców nie są ich osiągnięcia, ale cechy moralne. Aby to zrobić, musisz być osobą godną szacunku. Przeanalizuj styl komunikacji ze swoim potomstwem. Może to może być przyczyną niezgody z nim. Odzyskanie utraconego związku nie będzie łatwe. A im starsze dziecko, tym trudniej. Najpierw wystarczy porozmawiać i jeszcze raz wyznać mu swoją miłość. Następnie przyznaj się do swoich błędów i poproś go, aby wspólnie nad nimi pracował.
Musimy nauczyć się poprawnie komunikować. Wszystko zależy od wieku. Jeśli jest przedszkolakiem, klucz do zrozumienia będzie w grze. Jeśli jest nastolatkiem, musisz z nim porozmawiać spokojnym tonem. Nie podkreślaj niczego w jego zachowaniu. Nie porównuj go z innymi ani nie przypisuj ich cechom.
Konieczne jest nauczenie dziecka szukania w sobie pozytywnych aspektów. Tym samym nadajemy mu pozytywny kierunek myślenia. Poszukuje w sobie pozytywnych chwil i chce im odpowiadać. Dziecko doskonale rozumie zakres swoich możliwości i potrzebuje wsparcia i aprobaty. Nawet jeśli jest leniwy, można go pobudzić za pomocą aprobujących fraz. Na przykład: „Wierzę w ciebie” lub „Odniesiesz sukces”.
Rodzice nie zawsze są „biali i puszyści”. Muszą dyscyplinować i wychowywać swoje dziecko. Czasami trzeba zastosować rygor, ale istnieją pewne ograniczenia. Możesz podnieść głos, ale nie obrażać ani wyzywać. Każda rodzina wypracowała własne zasady wynikające z doświadczeń wychowywania poprzednich pokoleń. Ale czy warto na nich ślepo polegać? W końcu możesz tu przewidzieć własne notatki.
Najważniejsze są postawy psychologiczne w głowie rodziców. Jeśli masz nastawienie, że dziecko jest darem od Boga, to powinieneś mieć zaszczyt pomóc mu się rozwijać. W takim przypadku nie możesz go już urazić. I wszystkie twoje działania dyscyplinarne pójdą na jego dobro.
