Miło jest widzieć swoich synów lub córki na scenie, słyszeć, jak publiczność ich oklaskuje. Czasami rodzicom wydaje się, że droga do muzycznego triumfu jest całkiem realna: kupno instrumentu, wstąpienie do szkoły muzycznej, wytrwałe studia. Ale nie każdy rodzic obiektywnie ocenia stopień zdolności muzycznych swojego dziecka.
Każdy talent, w tym muzyczny, jest zjawiskiem złożonym, nie do końca poznanym. W naukach psychologicznych istnieją różne modele talentu. Najtrudniejszym z nich jest model multiplikatywny sformułowany przez amerykańskiego naukowca D. Simontona: jeśli przynajmniej jeden ze składników talentu jest równy zero, to wszystkie pozostałe składniki należy „pomnożyć przez zero”. Zgodnie z tym modelem tylko 0,5% osób można uznać za utalentowanych w tej czy innej dziedzinie.
To oczywiście przesada, a jednak liczba utalentowanych osób jest niewielka, a rodzice powinni być przygotowani na to, że ich dziecko nie jest w tej liczbie uwzględnione.
Umiejętności muzyczne
Sercem talentu muzycznego jest zdolność muzyczna. Wśród nich wyróżniają się główne - te, bez których nie jest możliwa działalność muzyczna: ani wykonanie muzyki, ani kompozycja, ani nawet percepcja. Naukowcy i pedagodzy uważają, że wszyscy ludzie mają takie zdolności, wyłączając tylko tych, którzy są całkowicie głusi od urodzenia, różnica polega na stopniu ich rozwoju.
Główne zdolności muzyczne zostały podkreślone przez rosyjskiego psychologa B. Teplova: odczucie modalne, muzyczne odczucie rytmiczne oraz umiejętność tworzenia uogólnionych reprezentacji muzycznych i słuchowych.
Niepokojące uczucie to umiejętność postrzegania muzyki jako wyrazu jakiejś treści. Jej zewnętrzne przejawy to umiejętność oceny charakteru muzyki w sposób bardziej zróżnicowany niż „smutny” czy „wesoły”, odróżniania melodii ukończonej od niedokończonej, harmonii stabilnej od niestabilnej.
Uczucie muzyczno-rytmiczne wyraża się w umiejętności poruszania się zgodnie z muzycznym rytmem - maszerowania w rytm, tańczenia, oddania charakteru muzyki w ruchu.
Umiejętność uogólnionych przedstawień muzyczno-słuchowych przejawia się w umiejętności rozpoznawania melodii, które dziecko usłyszało gdzieś i raz, w dowolnej prezentacji barwy – bez względu na to, jaka osoba je śpiewa bez słów, bez względu na to, na jakim instrumencie gra.
Inne składniki talentu
Jedną z głównych oznak talentu jest wysoka motywacja do aktywności muzycznej. Jeśli rodzice zabierają dziecko do szkoły muzycznej „pod eskortą”, aw domu zmuszeni są siedzieć przy instrumencie - tego dziecka nie można nazwać utalentowanym muzykiem, nawet jeśli ma dobrze rozwinięte zdolności muzyczne. Naprawdę utalentowane dziecko jest pasjonatem nauki muzyki – czasem nawet wbrew woli rodziców – i dokładnie wie, na jakim instrumencie chce grać. Chęć nauki gry na gitarze należy ocenić krytycznie – może nie być determinowana talentem, ale naśladowaniem rówieśników.
Jest mało prawdopodobne, aby dziecko o słabym zdrowiu odniosło sukces w muzyce, które często choruje, szybko się męczy, ponieważ wykonywanie aktywności to ciężka praca fizyczna. Z tego samego powodu niepokój można uznać za wroga talentu muzycznego.
Bez względu na to, jak oczywisty może się wydawać rodzicom talent muzyczny dziecka, ostatnie słowo należy pozostawić nauczycielowi-muzykowi. Nauczyciele też mogą popełniać błędy, ale nie tak często, jak myślą ambitni ojcowie i matki.
