W życiu prawie każdej osoby pojawiają się pytania, czy rozmawiać z dzieckiem o śmierci bliskiej osoby. Jeśli powiemy, jak i kiedy? Jakie słowa wybrać, aby nie urazić psychiki dziecka?
Psychologowie jednoznacznie uważają, że trzeba powiedzieć. Jeśli spróbujesz to ukryć, prędzej czy później dziecko nadal będzie się uczyć od kogoś innego lub zgaduje, a to będzie minus w relacjach z rodzicami. Nie wolno oszukiwać dziecka, w przeciwnym razie zaufanie do rodziców zostanie utracone. I wtedy dzieci naprawdę czują stan dorosłych. A jeśli dorosły doświadcza straty, dziecko rozumie, że coś się dzieje i zaczyna się denerwować, że nie może zrozumieć przyczyny.
Konieczne jest jak najszybsze poinformowanie dziecka o śmierci. Dziecko poniżej 7 roku życia nadal nie może w pełni zrozumieć, że śmierć jest wieczna. A dzieci nie potrafią doświadczać tak długo i głęboko jak dorośli. Dlatego otrzymają wiadomość ze swoim dziecinnym wyobrażeniem o świecie. Warto wytłumaczyć dziecku, czym jest śmierć. Jakie będzie to wyjaśnienie, zależy od dorosłych. Z własnej idei śmierci (ateistycznej lub religijnej). Informacje należy podawać w dawkach, ale jeśli pojawią się pytania, postaraj się na nie odpowiedzieć jak najdokładniej i najłatwiej. I nie zapominaj, że jeśli dziecko o nic nie prosi, nie oznacza to, że się nie martwi. Próbuje tylko wprowadzić do swojej świadomości nową koncepcję dla siebie - śmierć.
Ale to, czy konieczne jest zabranie dziecka na pogrzeb, jest kwestią sporną. Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. Moim zdaniem lepiej nie zabierać dziecka, ale wyjaśnić mu, że na pogrzeb chodzą tylko dorośli. Ale później trzeba zabrać dziecko na cmentarz i wskazać miejsce pochówku.
I nie wolno nam zapominać, że dziecko ma prawo do swoich przeżyć i emocji. Proszę, zrozum to. Daj mu możliwość wyrażenia swoich uczuć. Dzieci uczą się wszystkiego od dorosłych. Dlatego nie tylko zachowanie dziecka w tym momencie, ale także jego stosunek do żałoby w wieku dorosłym zależy od tego, jak zachowa się rodzina podczas przeżywania żałoby. Jeśli dorośli udają, że nic strasznego się nie stało, to dziecko nauczy się dokładnie takiego zachowania w tej sytuacji, a jeśli dorośli, przeciwnie, doświadczają bardzo intensywnych uczuć, to dziecko może się bać i tak będzie się zachowywać w przyszłości. Dlatego nie powinieneś wstydzić się opowiadać dziecku o swoich doświadczeniach i okazywać smutek, po prostu nie skupiaj na tym stale uwagi dziecka. W końcu życie toczy się dalej, a ty musisz zebrać się w sobie i iść dalej. Dorośli odpowiadają nie tylko za siebie, ale także za szczęśliwe życie swojego dziecka.
