Charakter człowieka to dość złożona koncepcja, składająca się z wielu nawyków, reakcji na określone sytuacje, postaw wobec innych i innych podobnych cech natury. Fundamenty charakteru kładą rodzice, społeczeństwo, w którym dziecko się wychowuje i rozwija.
Charakter człowieka jest kładziony, jak fundament budynku, w pierwszych latach życia. Według psychologów dziecięcych kształtowanie się osobowości zaczyna się od pierwszych dni życia, a ostatecznie cechy charakteru kształtują się w wieku trzech lat. A to, jaki będzie człowiek, zależy bezpośrednio od wartości osadzonych w jego koncepcji moralności, właśnie w tym okresie jego życia. Ważne jest, aby rodzice dziecka zrozumieli, że ich zachowanie jest najbardziej żywym przykładem tego, kim powinna być osoba, a swoim przykładem codziennie pokazują, co jest możliwe, a co nie. Na zmiany w zachowaniu dziecka ogromny wpływ mają inne czynniki, np. cechy dziedziczne, atmosfera w rodzinie i placówce przedszkolnej oraz w szkole, a także zasady otoczenia społecznego, w którym się wychowuje.
Zmiany charakteru dziecka od 3 do 7 lat
Po 3 latach w zachowaniu dziecka zwykle pojawia się upór i oznaki samowoli. Faktem jest, że w tym wieku jest w stanie wiele zrobić sam, ale jego rodzice nadal wytrwale protekcjonują go we wszystkich drobiazgach. Aby te cechy nie otrzymały gleby do aktywnego rozwoju, konieczne jest poszerzenie zakresu obowiązków dziecka, aby poczuł się jak osoba, pełnoprawny członek rodziny i otaczającego go społeczeństwa. Ale w tym wieku nie da się też przekroczyć granicy permisywizmu. Przejawy egoizmu, które są charakterystyczne dla tego okresu życia, muszą być tłumione i przekazywane dziecku, że jego otoczenie również ma prawo do jego opinii.
7-letni kryzys
W wieku 7 lat w kształtowaniu się charakteru dziecka następuje punkt zwrotny związany z przejściem z jednej instytucji edukacyjnej do drugiej. Wiele dzieci w tym wieku zostaje wycofanych, co grozi rozwojem niepewności, pojawieniem się poczucia bezużyteczności i bezwartościowości, samotności. Bardzo łatwo temu zapobiec, wystarczy uważnie słuchać tego, czym chce się podzielić, aby pomóc mu w procesie adaptacji w nowym zespole. Faktem jest, że dziecko w tym wieku uważa się już za całkiem dorosłe, ale nieuformowana psychika wciąż potrzebuje wsparcia z zewnątrz, możliwości dzielenia się uczuciami, wyrzucania emocji. A jeśli uczeń nagle przestał mówić o tym, jak minął jego dzień, dzieląc się wrażeniami, konieczne jest, aby zaczął mówić, pomóc mu złagodzić stres.
Cechy wieku przejściowego
Wiek przejściowy to najtrudniejszy okres w życiu zarówno dziecka, jak i jego rodziców. Prawie niemożliwe jest dokładne określenie, kiedy się zacznie. Niektóre dzieci osiągają punkt zwrotny w wieku 12 lat, inne w wieku 14 lat, a niektóre na ogół go omijają, doświadczają, nie przysparzając kłopotów sobie lub bliskim. Mimo ogólnego negatywnego nastawienia do tego momentu w życiu każdego człowieka, jest to tylko czas poznawania siebie, otaczającego świata i jego nowych aspektów. A dokąd ten punkt zwrotny zaprowadzi, znowu zależy tylko od rodziców.
W tym wieku dziecko potrzebuje uwagi bliskich jeszcze bardziej niż w okresie niemowlęcym. Wiele mam i tatusiów uważa, że dziecko jest dość dorosłe, aby samodzielnie podejmować decyzje i dbać o siebie, przyjaźnić się z tymi, z którymi uważa za stosowne i wrócić do domu trochę później. To jest główny błąd, który prowadzi do negatywnych konsekwencji. W wieku przejściowym ważne jest zapoznanie dziecka z dobrymi stronami życia, oderwanie go od złych wpływów, skierowanie jego zainteresowania we właściwym kierunku, czyli poświęcenie mu jak największej uwagi i otoczenie go opieką.
