Rodziców najbardziej irytują dziecinne kłamstwa. Z reguły kłamstwo ujawnia się na pewnym etapie rozwoju dziecka. Szkoda, ale w większości przypadków rodziców interesuje tylko jedno pytanie: jak ukarać dziecko. Ale niewiele osób myśli - jakie są powody?
Kłamstwo jako ochrona
Dziecko może kłamać, jeśli boi się kary. Dziecko najpierw coś ukrywa z obawy przed karą, potem zaczyna oszukiwać i uczy się nie mówić ani słowa. Z reguły kłamliwy nastolatek nie dręczy wyrzutów sumienia, ponieważ postrzega swoje kłamstwa jako przejaw pomysłowości. Leżenie u dziecka może zacząć się rozwijać już w wieku czterech lat.
Kłamstwa jako zemsta
Mały kłamca cierpi z powodu braku uwagi lub miłości ze strony innych, co wpływa na jego komunikację i poczucie własnej wartości. W konsekwencji nastolatek postrzega otaczający go świat jako wrogi. I tak zaczyna oszukiwać, aby dać jakieś wyjście z gniewu. Widząc doskonale, że kłamstwo denerwuje rodziców, stara się jak najwięcej kłamać, nie zwracając uwagi na karę. Ponadto za pomocą kłamstw nastolatki udowadniają swoją niezależność. Zdarza się, że konkurują ze sobą – kto będzie bardziej kłamał. Sukces oszustwa i jego bezkarność utwierdzają w przekonaniu, że jest to dla dziecka świetna okazja, by zatriumfować nad sprawcami. Z reguły „udane” kłamstwo determinuje rozwój osoby.
Chwale i marzyciele
Wprowadzając w błąd lub zniekształcając fakty, dorośli zazwyczaj wychodzą z trudnej sytuacji lub ułatwiają sobie życie osobiste i biznesowe. Nasze dzieci to widzą i pamiętają. Chluby i wizjonerzy to nieudolni i niepopularni młodzi ludzie, którzy poprzez takie kłamstwa wypowiadają fałszywe informacje o sobie w nadziei, że staną się w oczach innych.
Jokery
To zupełnie inny typ marzyciela, który posługuje się oszustwem, aby chronić siebie, upiększać swoją godność i oczywiście bawić siebie i innych. Jest to prawdopodobnie najbardziej niewinny i najbezpieczniejszy rodzaj oszustwa, ponieważ jest bezinteresowny.
