Kiedy rodzice szukają pomocy u psychologów, neurologów, psychiatrów, często chcą, aby lekarz lub specjalista zmienił dziecko. Jest to takie pragnienie (często jeszcze nieprzytomne), żeby lekarz podawał magiczną pigułkę, a dziecko stało się posłuszne, albo nacisnęło gdzieś na dziecku guzik, żeby chciało iść do szkoły lub przestać walczyć. Czy to naprawdę takie proste? Oczywiście, że nie. Dziecko jest częścią systemu „rodzinnego”, co należy wziąć pod uwagę przy zamiarze zmiany swojego zachowania.
Już sam fakt kontaktu ze specjalistami jest krokiem we właściwym kierunku dla pozytywnych zmian. Ale większość rodziców, przychodząc na konsultację do specjalisty, całkowicie zapomina, że dziecko jest częścią systemu zwanego rodziną. Im młodsze dziecko, tym silniejszy wpływ tego systemu na niego.
Dziecko nie dorasta w dzikim lesie (jeśli mówimy o rodzinie przeciętnej, a nie myśliwskiej). Dorasta w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Dlatego przyjmuje wartości rodzinne, wypracowuje własne sposoby i mechanizmy interakcji z tym systemem. Jak w każdym innym systemie, niezwykle trudno jest w rodzinie zmienić jeden element bez wpływania na inne.
Okazuje się więc, że dziecko chodzi do psychologa na miesiące (a nawet lata) z powodu np. nadpobudliwości; i nigdy się nie uspokoi. Jaki jest powód? Może psycholog też nie jest zbyt dobry. Ale co, jeśli zmieniłeś już wielu psychologów, ale nadal nie ma rezultatu? A powód tkwi w tym, że środowisko, rodzina zmusza dziecko do reagowania na sytuacje w zwykły sposób.
Aby zmienić zachowanie, wpłynąć na doświadczenia dziecka, przede wszystkim członkowie jego rodziny muszą zmienić swoje zachowanie. Dotyczy to nie tylko rodziców, ale wszystkich, którzy mają bliski kontakt z dzieckiem. Nowe zachowanie otoczenia zmusi psychikę dziecka do szukania nowych sposobów reagowania. Tutaj już można nauczyć dziecko nowego zachowania, wyleczyć jego fobie itp. Wszelkie sesje z psychologiem nie przyniosą żadnego efektu, dopóki rodzina dziecka również nie zacznie się zmieniać.
Zacznij od siebie: jesteś starszy i mądrzejszy od swojego dziecka, bardziej doświadczony od niego. Dlaczego więc nie przestać domagać się, aby zaczął się zmieniać, zmienić swoje nastawienie do sytuacji, sposoby interakcji z dzieckiem. W końcu sposób, w jaki postępowałeś wcześniej, doprowadził do niezadowalającego wyniku.
Nie stawiaj dziecka na czele i zawsze obwiniaj je za wszystkie grzechy. Być może sam dałeś gdzieś zły przykład lub zmusiłeś go do działania w określony sposób. Na przykład, oskarżając dziecko o kłamstwo, pamiętaj, jak często sam kłamiesz o drobiazgach? Cóż, nie zapłacili za przejazd, ponieważ inspektor nie zauważył; Albo rano przez telefon powiedziałeś szefowi, że jedziesz już do biura, a sam jesz śniadanie. Małe rzeczy, prawda? Ale to oznacza, że ty sam dopuszczasz kłamstwa w swojej rodzinie. Dlaczego więc obwiniać za to dziecko? To dla niego drobiazg, że kłamał, że odrobił pracę domową. Albo inny przykład: żądasz szacunku dla siebie jako rodzica. Ale jednocześnie sam masz okropne relacje z rodzicami.
Dziecko jest złożonym organizmem i częścią systemu zwanego rodziną. Jeśli chcesz zmienić jego zachowanie, bądź gotów zmienić siebie. Przygotuj się na zmianę relacji nie tylko z dzieckiem, ale także z innymi członkami rodziny. Może to być znacznie trudniejsze, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Ale przynosi owoce. O wiele łatwiej jest wepchnąć dziecko do gabinetu psychologa i powiedzieć: „Zrób coś z nim!” Tylko wynik będzie również znacznie mniejszy, jeśli w ogóle.
