Aby zabrać dziecko z sierocińca do swojej rodziny, a potem kochać je jak własne, trzeba mieć „wielkie” serce i dużo cierpliwości. Na początku podróży zawsze pojawia się wiele pytań: czy mogę go kochać, jak zareagują na niego moje dzieci krwi, czy spodoba mu się mieszkanie z nami i podobne pytania.
Przede wszystkim każde dziecko mieszkające w sierocińcu rozumie, że musi mieć matkę! Żyje z tą myślą na co dzień i niecierpliwie czeka na jej przybycie. A kiedy mama przyjdzie i odbierze, na pewno ją pokocha i będzie jej we wszystkim posłuszny.
Nowi rodzice pokochają swoje adoptowane dziecko, jeśli będą się nim stale opiekować, spędzać dużo czasu i komunikować się. Udowodniono, że po urodzeniu młode matki również nie zaczynają od razu kochać swojego dziecka, ponieważ wiele osób w okresie poporodowym jest w depresji i nie może odczuwać radości z narodzin długo wyczekiwanego dziecka, a miłość przychodzi z czasem. Ten fakt nie jest czymś złym, jak ukryła w nas natura.
Aby twoje dzieci krwi nie były zazdrosne o przybranych, włącz je także w opiekę nad nowo narodzonym bratem lub siostrą. Dzięki temu szybciej się do siebie przyzwyczają, a adoptowane dziecko łatwiej się zakorzeni. Możesz także wspólnie oglądać bajki, na przykład „Mama za mamuta”, „Mowgli”, „38 papug” (seria „Babcia”) i inne, z obowiązkowym omówieniem tego, co zobaczył. Ta pośrednia metoda będzie o wiele bardziej korzystna psychologicznie dla dzieci, niż gdybyś o to poprosiła bezpośrednio. Dzieci nie będą mówić o sobie, ale o postaciach z kreskówek. Pamiętaj, aby wysłuchać, co myślą i przeżywają twoje dzieci, ponieważ tylko w ten sposób poznasz ich prawdziwe podejście do sytuacji.
Na początku twoje dzieci krwi będą zainteresowane adoptowanym dzieckiem, a następnie widząc twoją troskę i uwagę dla niego, zaczną być zazdrosne. Tutaj trzeba bardzo delikatnie, nie zapominając o dzieciach z krwi, poświęcić czas wychowankowi. Biorąc pod uwagę, że o wiele bardziej potrzebuje twojej uwagi i czułości, ponieważ wciąż jest dla niego w dziwnym miejscu.
Może też pojawić się problem negatywnego nastawienia do adoptowanego dziecka ze strony krewnych (ciocia, wujek, babcia i dziadek). Po prostu nie będą chcieli tego przyznać. W rzeczywistości nie są one skierowane przeciwko osobowości samego dziecka, ale przeciwko tym problemom w przyszłości, które może ze sobą przynieść. Na przykład problemy finansowe lub dewiacyjne zachowania, które zostały mu przekazane przez geny. Wszystkie takie uprzedzenia krewnych należy spokojnie znosić. Z czasem, widząc, że dobrze sobie radzisz, zaakceptują nowego członka rodziny.
Tylko twoja cierpliwość, miłość i mądrość pomogą adoptowanemu dziecku znaleźć rodzinę i stać się jej członkiem, a ty przestaniesz zauważać, że nie ma on krwi.
