Księżniczki istnieją. Czasami trudno je odgadnąć w tłumie kolegów z klasy, ponieważ wiedzą, jak się zachować w taki sposób, aby tylko bliscy odgadli ich prawdziwą naturę. Księżniczkę można rozpoznać po jej postawie, sposobie komunikacji, sferze zainteresowań, a więc - to zupełnie zwyczajna dziewczyna.
Prawdziwa księżniczka zawsze komunikuje się uprzejmie i uprzejmie ze wszystkimi. Nie obchodzi jej, kto jest przed nią - król czy zwykły świniopas, jej szlachetność wystarczy dla wszystkich. Księżniczki nie można obrażać ani obrażać. Przestępca i cham dla jej prosa przestaje istnieć. Księżniczka odpowie na chamstwo lub chamstwo pogardliwym „fi”, wzruszy ramionami i zniknie na zawsze z życia tej osoby.
Księżniczka jest zawsze ubrana czysto i schludnie. Nigdy nie założy czegoś, co jej nie pasuje. Jeśli firma zaproponuje jej papierosa, bo jest modny, najpierw skonsultuje się z matką. Nie będzie piła niczego, co źle smakuje. W każdym społeczeństwie księżniczka pamięta, że jest księżniczką. Nie dostosuje się do zachowania większości, jeśli jest to sprzeczne z jej zasadami.
Czasami księżniczka może mieć pecha. Może się zdarzyć, że jej rodzice zostaną zaczarowani, a zamiast pałacu będzie musiała mieszkać w jednopokojowym Chruszczowie, jeść niesmaczne jedzenie, nie być w stanie kupić pięknych ubrań. Prawdziwa księżniczka wie, jak przezwyciężyć te trudności. W razie potrzeby nauczy się szyć eleganckie sukienki, przygotowywać wykwintne potrawy, zamieniać swój pokój w elegancki buduar, ale nigdy nie zapomni, że jest księżniczką. Porozmawia grzecznie ze wszystkimi, nie zapomni powiedzieć „dzień dobry”, „bon appetit”, użyje noża i widelca. Jeśli jest jej smutno, czyta książkę, słucha muzyki lub spaceruje po parku.
Księżna Diana miała tylko kilka kropel prawdziwej królewskiej krwi. Ale było ich wystarczająco dużo, aby zostać trzecim na liście „Stu największych Brytyjczyków”
Wychowywanie księżniczki jest łatwe. Jedyne, czego wymaga się od rodziców, to kochać i adorować ukochaną córkę. Ale księżniczkę muszą wychowywać król i królowa, a nie służące, nianie-matki.
Nie można zabronić księżniczce robienia tego, co chce. Możesz tylko zabronić tego, co może zaszkodzić jej i jej bliskim - nie możesz bawić się ogniem, wkładać palców do oczodołu, brać lekarstwa do ust, jeśli lekarz ich nie przepisał.
Księżniczka nigdy nie jest wychowywana. Nawet jeśli dziewczyna się myli, po prostu się na nią obrażają. Ponieważ księżniczka ma podwyższoną wrażliwość emocjonalną, zawsze zrozumie, kiedy mama lub tata są zdenerwowani. To wpłynie na nią najbardziej. Księżniczka nigdy nie jest niegrzeczna, ponieważ niegrzeczne są tylko dzieci, którym nie poświęca się wystarczającej uwagi w rodzinie.
„Naucz się uszczęśliwiać innych, myśl o sobie jako ostatnia. Bądź łagodny, miły, nigdy nie bądź niegrzeczny ani szorstki. Kiedy zobaczysz kogoś pogrążonego w smutku, spróbuj obdarzyć go słonecznym uśmiechem”- z listu cesarzowej do jej córki.
Księżniczkę trzeba nauczyć rozumieć piękno. Trzeba ją uczyć muzyki, tańca, malarstwa – nawet jeśli nie zostanie profesjonalną performerką, jej świat duchowy stanie się bogatszy, co oznacza, że nigdy nie będzie się nudzić i samotna. Księżniczka powinna być dobra w szkole, bo fraza „głupia księżniczka” po prostu nie istnieje.
Wielka odpowiedzialność w wychowaniu księżniczki spada na papieża. Relacja z tatą ma ogromne znaczenie w kształtowaniu modelu zachowania przyszłej kobiety płci przeciwnej.
Księżniczce przedszkolnej zawsze trzeba przypominać, że jest księżniczką i mówić jej, co ma robić w konkretnym przypadku. W starszym wieku te zasady staną się już jej częścią.
Nie bój się, że księżniczka może nie czekać na swojego księcia. Z reguły sama księżniczka tworzy swój krąg społeczny. Niegodni przedstawiciele są automatycznie eliminowani raz na zawsze. Ci, którzy będą zaszczyceni przebywaniem w towarzystwie księżniczki, uznają za szczęście samo jej kontemplowanie i zawsze będzie walka o możliwość zdobycia ręki i serca.
