Kłótnie między rodzicami a dziećmi to naprawdę niewyczerpany temat. Zdarzały się wcześniej, zdarzają się teraz i będą miały miejsce, gdy dzisiejsze dzieci same staną się matkami i ojcami. Po prostu dlatego, że różne pokolenia mają różne punkty widzenia dosłownie na wszystko. Ale jednocześnie rodzice są pobożnie pewni: wiedzą lepiej, czego dokładnie potrzebują ich dzieci, a dzieci (zwłaszcza te, które już dojrzały), mają oczywiście całkowicie przeciwny punkt widzenia.
Instrukcje
Krok 1
Przede wszystkim pamiętaj: masz do czynienia z najbliższymi ludźmi. Tak, czasami rodzice są irytujący, niesprawiedliwi, bardzo aroganccy (oczywiście z punktu widzenia dziecka). Ale to jest mama i tata. Dlatego ton całkiem odpowiedni w komunikacji z rówieśnikami, przyjaciółmi, którzy czasem też sobie na zbytnio pozwalają, jest tutaj niedopuszczalny.
Krok 2
Powstrzymaj się, odpowiedz grzecznie, nawet jeśli w środku wszystko się gotuje i naprawdę chcesz się cofnąć. Główny powód kłótni - chamstwo (już z punktu widzenia rodziców) - natychmiast zniknie.
Krok 3
Innym powodem jest obojętność dziecka, lenistwo, niechęć do pomocy. Oto typowy przykład: zmęczona mama wraca z pracy i widzi, że dziecko nie wykonało poleceń: śmieci nie zostały wyniesione, naczynia nie zostały umyte. Oczywiście jest zirytowana, wysuwa roszczenia. Słowo w słowo i wybucha kłótnia. Oczywiście dziecko znajdzie wymówki: lekcje w szkole, zajęcia dodatkowe. Jest też człowiekiem, też jest zmęczony. Ale czy tak trudno było znaleźć kilka minut na pomoc matce w domu? Ten wysiłek opłaci się w pełni. A moja matka byłaby szczęśliwa, a kłótnia by się nie wydarzyła.
Krok 4
W opisanym powyżej przypadku, w odpowiedzi na pretensje mojej mamy, warto by nie pstryknąć, ale powiedzieć: „Przepraszam, po prostu nie miałem czasu. Poproszono nas o tak trudny temat!” Dla każdej normalnej matki nauka dziecka to bardzo ważna sprawa, zrozumiałaby.
Krok 5
A co w przypadku, gdy dzieci są już dorosłe, a ponadto same zostały rodzicami, a ojciec i matka nadal traktują je jak bezradne niemowlęta? Dzwonią kilka razy dziennie, udzielają porad, a nawet kategorycznych instrukcji. Można zrozumieć irytację dzieci. Są tylko dwa wyjścia. Lub naucz się ignorować wszystko - słuchaj spokojnie, dziękuj, zapewnij, że weźmiesz pod uwagę ich rady i opinie. Rób, co uważasz za stosowne. Lub, grzecznie, ale stanowczo, wyjaśnij rodzicom, że nie potrzebujesz już takiej „bliskiej” opieki.
