We wszystkich wiekach głównym zadaniem rodziców było wychowanie dziecka jako pełnoprawnej harmonijnej osobowości. Od momentu narodzin dziecka wybierany jest dominujący model zachowania w rodzinie, który pomoże zbliżyć się jak najbliżej do celu.
W społeczeństwie pojawiają się zbyt surowi rodzice, odbierając dziecku uwagę. „Wszystko przyzwalające”, którzy w pewnym momencie tracą kontrolę nad dziećmi i szczerze nie rozumieją, co to spowodowało. W rezultacie, gdy tylko dzieci trochę podrosną, w rodzinie zaczynają pojawiać się kontrowersyjne sytuacje, spowodowane złym zachowaniem młodszego pokolenia. Dominującym katalizatorem złego zachowania dziecka są relacje rodzinne. Związek przyczynowy można poznać po bardziej szczegółowej analizie aspektów nieposłuszeństwa dziecka.
Głośny, łzawiący płacz dziecka bez wyraźnego powodu. Głównym celem dziecka jest manipulowanie rodzicami. Taka cecha behawioralna jest charakterystyczna dla dzieci niepewnych siebie, które w ten sposób starają się zmusić bliskich do bycia zawsze z nimi. Wynika to z ogromnej troski, a co za tym idzie, z obawy dziecka przed podjęciem samodzielnych kroków w procesie badania środowiska. Na początku warto trochę fizycznie oddalić się od dziecka, ponieważ litość pobudzi jego niepewność. Wiara w dziecko ze strony wszystkich członków gospodarstwa domowego, pochwała za najmniej znaczące działania i brak krytyki doprowadzą do dość szybkiej zmiany zachowania dziecka.
Agresja, zastraszanie werbalne. Są to oznaki wewnętrznego bólu dziecka na poziomie psychologicznym. Dotykając dorosłych i zadając im cierpienie, nagradza ich za nieumiejętność otwarcia się i dzielenia się swoimi doświadczeniami. Brak zaufania między członkami rodziny jest głównym aspektem tego procesu. Opieka rodzicielska, połączona z przyjaznymi rozmowami o wewnętrznym świecie dziecka, pomoże dziecku uchronić się przed bólem i poprawić jego stan.
Zachowanie „inteligentnego faceta”, niekończące się kłótnie. Siłą napędową jest zdobycie miłości rodziców. Manifestacja ta jest prowokowana brakiem uwagi na dziecko, przez co stara się ono w jakikolwiek sposób, nawet w negatywny sposób, udowodnić swoje znaczenie w rodzinie. Częstsze przytulanie i zaangażowanie we wszystkie rodzinne dyskusje wystarczają, aby dać dziecku poczucie bycia rozpoznawanym jako równoprawny członek rodziny.
Warto zauważyć, że karanie dzieci we wszystkich sytuacjach tylko pogorszy relacje w rodzinie, ponieważ dziecko dąży do słusznych sobie celów i uzna to za wyzwanie do walki. Tylko wzajemne zrozumienie i śledzenie wszystkich przesłanek do zmiany zachowania pomoże uniknąć kary i poprawić atmosferę w rodzinie.
