Dziecko nie zawsze dorasta posłuszne i spokojne. Czasami zachowanie dziecka może być nawet agresywne. W takim przypadku ważne jest szybkie wykrycie problemu i rozpoczęcie jego rozwiązywania.
Jaka jest różnica między agresją a agresją?
Agresja to czyn mający na celu wyrządzenie szkody (psychicznej, fizycznej, materialnej) osobie lub grupie osób. Oznacza to, że jest to określone działanie generowane przez sytuację. Zwykle oznaki agresji rzadko można zaobserwować u zdrowej osoby, gdy jest ona sprowokowana okolicznościami zewnętrznymi. Ale agresywność to zupełnie inna koncepcja, która oznacza cechę osobowości. A jeśli dziecko ma dokładnie stabilne agresywne zachowanie, trzeba coś z tym zrobić. Ale najpierw musisz poprawnie zidentyfikować agresywność, ponieważ nie zawsze objawia się ona tylko w walkach i krzykach.
Jakie cechy ma agresywność?
Ważne jest, aby zrozumieć, że akt agresji nie jest jeszcze agresywnością, ale agresywność niekoniecznie prowadzi do celowych działań destrukcyjnych. Może objawiać się takimi cechami osobowości, jak negatywizm, nadmierna niechęć, skrajna drażliwość, sprzeczność, złość i oczywiście czasami zadziorność i głośność. Jednocześnie agresywność dzieci ma również szereg pozytywnych cech: aktywność, niezależność, niezależność, inicjatywa. Ale psychika dziecka, ze względu na brak formacji, najczęściej wybiera właśnie negatywne przejawy.
Jak rozpoznać agresywne dziecko?
Agresywne dziecko reaguje na większość próśb w sposób zły i poirytowany, jest niegrzeczne i podnosi głos. W komunikacji z innymi dziećmi wykazuje elementy niezależności i przywództwa, nieustannie krytykuje dzieci i krzyczy na nie, obraża się, mści się. Jedną z najbardziej zauważalnych i powszechnych cech jest agresja werbalna: dziecko krytykuje i wyzywa innych ludzi, w tym dorosłych. Dość często ta negatywna cecha przejawia się w posługiwaniu się przedmiotami materialnymi: zabawki nie trwają długo, wiele stron w książkach jest rysowanych lub wyrywanych, kruche przedmioty są rzucane i łamane w napadach złości. I oczywiście najbardziej oczywisty wskaźnik: samo dziecko prowokuje konflikty, zaczyna bójki, uderza, drapie, gryzie, psuje cudze rzeczy.
Jeśli znajdziesz opisany powyżej wzorzec zachowania, powinieneś skontaktować się z psychologiem dziecięcym. Ważne jest, aby zrozumieć, że jest to problem, który można naprawić, wystarczy znaleźć jego źródła i podjąć niezbędne środki w odpowiednim czasie.
