Rozwód w rodzinie z dziećmi boli nie tylko byłych małżonków. W ten nieprzyjemny proces biorą udział wszyscy: zarówno babcie, jak i dziadkowie, a przede wszystkim dzieci. Tylko ze względu na wiek trudno jest im poradzić sobie w tej sytuacji, au dorosłych szukanie wsparcia w tym okresie jest bezcelowe.
Najgorszą rzeczą, gdy rozpada się niegdyś zamożna rodzina, jest nieznane. To strach przed nieznanym przeraża dzieci w każdym wieku. W rzadkich rodzinach podczas rozwodu rodzice mają odwagę szczerze porozmawiać z dziećmi i wyjaśnić sytuację. Najczęściej dzieciom przedstawia się fakt dokonany. A co gorsza, gdy ojciec po cichu i bez pożegnania opuszcza „pole bitwy”. Rodzina, teraz tak mała, zaczyna nowe życie. A dziecko nie zawsze rozumie w niej swoje miejsce. Jeśli wcześniej mieli rodzinny weekend, teraz mama jest zamknięta w sobie i poświęca mało czasu dzieciom. Albo wręcz przeciwnie, z entuzjazmem zaczyna opiekować się dziećmi, szukając w nich pocieszenia lub łagodzenia poczucia winy przed nimi. Z drugiej strony dziecko może się bać tylko tak surowego zachowania. Jak on się czuje? Strach, niepewność, rozpacz, złość i co najważniejsze, poczucie winy.
Czy możesz sobie z tym poradzić i wybaczyć rodzicom? Mogą. Niezbędny? Jest to konieczne dla samego dziecka. Dziecko w takiej sytuacji musi zrozumieć, że ma prawo do wyrażania własnych uczuć. Ma prawo powiedzieć rodzicom, co go martwi, a nawet o coś go oskarżyć. Ale rodzice też powinni być z nim szczerzy. Oczywiście ta szczerość nie powinna być traumatyczna. Nie trzeba mówić dzieciom, że powodem rozwodu jest to, że tata jest okrutny dla mamy lub że od dłuższego czasu ma inną rodzinę. A tym bardziej nie obwiniać się nawzajem za wszystkie grzechy wobec dzieci. Znajdź neutralny powód swojego zerwania.
Dziecko ma prawo gniewać się na rodziców. Tak, uważa ich za swoją własność, ale nagle podjęli tak poważną decyzję bez pytania go. Potrzebuje znanego, wygodnego świata, gwarancji bezpieczeństwa. I nie jest to egoizm, ale całkowicie zrozumiała reakcja na opuszczenie strefy komfortu. A jeśli w rodzinie zajdą dodatkowe zmiany (przeprowadzka, niższy standard życia, nowa szkoła), reakcja może być najbardziej nieprzewidywalna. Ale jest to absolutnie uzasadnione. Dlaczego dorośli uważają, że dziecko nie ma prawa do wyrażania uczuć, nie ma prawa domagać się czegoś. Samoizolacja, zwłaszcza u nastolatków, może prowadzić do całkowitego zerwania relacji wewnątrzrodzinnych. Dziecko chce krzyczeć, winić rodziców za wszystkie niepowodzenia, ma prawo. Ale zarówno mama, jak i tata powinni odpowiednio zareagować na taki wyraz emocji. Nie straszyć, nie grozić, ale zrozumieć. To bardzo trudne, ale trzeba postawić się w butach dziecka. Cierpisz teraz, ale jak on się czuje? Wciąż nie wie, jak radzić sobie z emocjami, nie rozumie całej sytuacji.
Gorzej, gdy zamiast otwartych przejawów uczuć dziecko pogrąża się w sobie. Poczucie winy jest często przyczyną tego stanu. Tak, dziecko uważa się za winne, że mama i tata już nie mieszkają razem. Zazwyczaj takim doświadczeniom podlegają małe dzieci w wieku od 5 do 10 lat. W tym okresie mogą pojawić się nerwice, choroby psychosomatyczne i koszmary senne. Dopóki takie dzieci nie znajdą sposobów na ulgę emocjonalną, ufają rodzicom, szukają ich ochrony i pomocy. I w odpowiedzi otrzymują: „Wciąż jesteś mały!”. Ale właśnie dlatego, że jest mały, musisz pomóc mu przystosować się do nowej sytuacji. Dorośli muszą nauczyć się zachowywać jak dorośli, a czasami zachowują się z perspektywy dziecka. W krytycznej, stresującej sytuacji chcesz mieć inny poziom emocjonalny, chcesz uciec od problemu. A rodzice, nieświadomi tego, przerzucają część swoich zmartwień na barki dziecka. Ale taki ciężar przekracza jego siły. Chce odrzucić tę negatywność i wybiera różne metody. I zaczyna się emocjonalny „ping-pong” dziecka z dorosłym. Tylko sami rodzice mogą przerwać tę grę, akceptując sytuację, rozumiejąc własne dziecko i przestając oczekiwać od niego bezwarunkowej miłości.
