Zdrada… Ile w tym jest paradoksalnych emocji. To tabu zmysłowość, zdradziecki pociąg, strach, podniecenie i niezrozumiały ból. Oszukiwanie jest faktem, z którym czasami konfrontuje się życie. Fakt, który zmienia absolutnie wszystko i wyklucza jakąkolwiek możliwość zignorowania.
Instrukcje
Krok 1
Przede wszystkim oboje powinniście postawić kropkę nad i. W przeciwnym razie brak porozumienia stopniowo otworzy się w otchłani nie do pokonania. Im dłużej milczysz i próbujesz stłumić emocje, które powstają z powodu jego niewierności, tym bardziej staniesz się nie do zniesienia. Nie wspominając już o tym, że w jednej pięknej chwili ten narastający ból arogancko połknie twoją psychicznie osłabioną naturę. Nie dopuść do tego.
Krok 2
Powiedz, jak się czujesz, nie bój się wyglądać na zranionego, ponieważ może to wywołać z jego strony zupełnie niewłaściwą reakcję. Dowiedz się (w miarę możliwości), jakie czynniki skłoniły go do zdrady.
Krok 3
Przydałoby się w takiej sytuacji być trochę z dala. Czasami, aby zrozumieć, w jaki sposób odnosisz się do osoby, wystarczy pozbawić się jej społeczeństwa. Wtedy, sam ze sobą, skupiając się wyłącznie na własnych doświadczeniach, prawdopodobnie będziesz w stanie całkowicie i bezinteresownie „wydobyć się” ze swojego osobistego dramatu. Być może nawet odnajdziecie w tym rodzaj pacyfikacji, przypominającej katharsis. Nie daj się zastraszyć tym samym w sobie, gdyż całkiem możliwe jest zrehabilitowanie się psychologicznie, oczyszczenie się z trawiącego umysł bólu poprzez współczucie dla siebie.
Krok 4
Po skutecznym katharsingu i wreszcie poczuciu względnej harmonii, nadal słuchaj swojego wewnętrznego ja. Zdecyduj się na niszę, którą jesteś gotowy, aby po tym wszystkim, co się wydarzyło, zająć swojemu mężczyźnie. Oczywiście na podstawie między innymi tego, jakie próby podejmuje (i czy podejmuje!) Aby zachować swój związek.
Krok 5
Spróbuj wybaczyć mu jego fizjologiczną wypowiedź i moralną niekonsekwencję… W końcu to tylko człowiek, słaby, przestraszony i pod wieloma względami upokorzony. To nie jego wina, że dostrzegłeś w nim coś znacznie więcej, niż był w rzeczywistości. Wszystko to z winy przeszacowanych oczekiwań jednych i całkowitej niezdolności innych do ich spełnienia. Wybacz mu raz na zawsze, wybacz dla samego siebie, bo to jedyny możliwy sposób na znalezienie równowagi. Pamiętaj, że przebaczenie nie zobowiązuje cię do pozostania ani do odejścia. Jej istotą jest wyzwolenie z wewnętrznych szponów, surrealistycznych i wymyślonych, ale zdolnych do zatrucia dalszej egzystencji.
