Czy mamy i tatusiowie często narzekają swoim koleżankom na własne leniwe dzieci? Zapominają o tym, kim byli w dzieciństwie, wymagając od dzieci natychmiastowej energicznej aktywności i nienagannego spełnienia wszelkich wymagań.
Oczywiście we współczesnym społeczeństwie jest wiele leniwych dzieci, ale nie zapominaj, że jest wielu takich samych dorosłych. Przyczyn dziecinnego lenistwa należy szukać w wieku dziecka. Kiedy dziecko uczęszcza do placówki opiekuńczej, gry na świeżym powietrzu i stres emocjonalny wywierają na niego największą presję.
Dziecko w żadnym wypadku nie powinno być uważane za leniwe, jeśli obserwuje się jego zmniejszoną aktywność w domu. W przypadku, gdy jego rodzice zmuszą go do wykonywania jakichkolwiek zadań, na przykład usuwania zabawek, po prostu stanie się kapryśny. Dla małego dziecka chodzenie do przedszkola to rodzaj pracy. A ponieważ dorośli męczą się przez cały dzień pracy, kumulując irytację na wszystko, co ich otacza, męczą się również dzieci.
Młodsze dzieci w wieku szkolnym, ze względu na swój wiek, nie mogą robić przez cały czas tego samego, zwłaszcza jeśli ich to nie interesuje. Warto też przyjrzeć się codziennej rutynie dzieci, bo współcześni rodzice nie ograniczają się do jednej szkolnej aktywności.
W wieku 7-10 lat dzieci zaczynają chodzić do klubów, grać muzykę i tak dalej. Nic dziwnego, że bardzo szybko się nudzą. Z tego powodu odmawiają tworzenia muzyki w domu. To, co rodzice mogą uznać za lenistwo, jest w rzeczywistości trywialnym zmęczeniem.
W wieku 11 lat dziecko zaczyna aktywnie komunikować się z rówieśnikami, co jest o wiele przyjemniejsze niż sprzątanie domu czy jakiekolwiek sprawunki. Na tej podstawie rodzice powinni omówić z dziećmi plan zajęć w domu.
Ale zdarzają się sytuacje, kiedy dziecko nie ma przyjaciół, a całe dnie spędza przy komputerze, a przesłuchanie go jest absolutnie niemożliwe.
Nie należy uważać za lenistwo, że jeśli odmawia chodzenia do szkoły i odrabiania lekcji, być może nawiązał złe relacje z nauczycielami i kolegami z klasy.
Łatwiej namówić malucha do mówienia niż starszemu dziecku.
Samo dziecko musi zdać sobie sprawę, że ma takie same obowiązki jak wszyscy członkowie rodziny. W przypadku, gdy czegoś nie spełnił, na przykład nie umył naczyń po sobie, można nałożyć karę - podnieś ukochaną zabawkę. Ale lepiej uczyć od dzieciństwa, aby ci pomagać, nawet jeśli wydaje ci się, że jest za mały.
