Babcie i dziadkowie to kasta odrębna od wszystkich krewnych, którzy biorą udział w wychowaniu i opiece nad nowo narodzonym dzieckiem. Czy jest to problem dla świeżo upieczonych rodziców, czy nieoceniona pomoc, pozostaje otwartym pytaniem i wiecznym dylematem. Jedno jest pewne - głupotą byłoby odmawianie ich zasadniczej roli w rozwoju i opiece nad dzieckiem.
To uparty fakt, poparty oczywistą prawdą:
1. Młode matki i ojcowie są często silnie zależni od starszego pokolenia, ponieważ wciąż nie są pełnoprawną jednostką społeczeństwa, którą stworzyli, a ich dziecko w większości przypadków nie rodzi się planowo, ale dlatego, że „tak się stało”. W związku z tym, ani materialnie, ani moralnie, nie są gotowi podnieść nowo narodzonego uzupełnienia na nogi, ponieważ nie mają ani własnego kąta, ani pieniędzy, przynajmniej na wszystko, co niezbędne. Dlatego wszystkie problemy finansowe płynnie spadają na głowy wszystkich tych samych dziadków.
2. Całkowity brak umiejętności radzenia sobie z niemowlęciem jest rekompensowany umiejętnościami własnych rodziców.
3. Obecność babć i dziadków sprawia, że młode lata nie gubią się na próżno i pozwalają rzucić malucha pod bezpieczne skrzydło i iść „pożytecznie” spędzać czas, wzmacniając swoje działania frazą „jeszcze jesteśmy młodzi, Chcę się przespacerować”.
Ale mimo to wciąż istnieją rodziny, które czują pełną odpowiedzialność za życie, los, zdrowie i rozwój swojego dziecka. Są to głównie inteligentni młodzi ludzie, którzy starają się być jak najbardziej niezależni od rodziców, po pierwsze i którzy wyraźnie wiedzą, jak traktować swojego spadkobiercę, a po drugie. Tu już szykuje się sporo problemów z powodu jednoczesnego udziału w wychowaniu okruchów, co może przerodzić się w prawdziwy konflikt, a nawet wojnę.
