Takie pojęcia jak „haremy”, „sułtani”, „konkubiny” są znane większości ludzi tylko z filmów i książek. Jednak dla niektórych kobiet cała ta egzotyka staje się rzeczywistością, ponieważ w wielu krajach nadal istnieją haremy.
Jednym z wybitnych haremów był Pałac Seral w Stambule, który był w posiadaniu Imperium Osmańskiego. W czterystu pokojach pałacu mieszkało około 2000 konkubin. Zamek był otoczony wysokimi murami, które oddzielały go od Stambułu.
Tylko prawdziwe piękności mogły dostać się do Seraglio, każda dziewczyna przeszła ciężki „casting”. Niektóre z nich zostały siłą zabrane do haremu, inne zostały wydane przez rodziców, nie stawiając oporu woli sułtana. Wszystkie konkubiny z Seraju słynęły z nieziemskiej urody i zaskakująco delikatnej skóry. Codzienna rutyna ulubieńców sułtana obejmowała niezbywalne zabiegi wodne przeprowadzane w łaźni. Aby ich skóra była miękka i aksamitna, konkubiny używały specjalnych olejków aromatycznych, a ich stroje były fumigowane kadzidłem.
Wielu sułtanów miało zwyczaj szpiegowania swoich kobiet. Różne tajne okna służyły jako sposób na niezakłóconą obserwację. Na przykład sułtan Ibrahim I specjalnie rozrzucił drogocenne kamienie i perły na terytorium swoich konkubin, a następnie dyskretnie obserwował dziewczyny.
Dziewczęta kupowano za harem w młodym wieku, będąc praktycznie dziećmi, aby przed 16. urodzinami mogły już opanować wszystkie zawiłości sztuki uwodzenia mężczyzny. Mediana wieku konkubin wynosiła 17 lat. Dziewczynki uczono śpiewać i tańczyć, czytać poezję, pięknie mówić, grać na instrumentach muzycznych. Ale główną wiedzą przekazywaną z pokolenia na pokolenie była nauka o tym, jak kochać mężczyznę, dając mu maksimum przyjemności. Ponadto w konkubinach wychowywano niekwestionowane posłuszeństwo.
Kiedy sułtan chciał spędzić noc z nowym niewolnikiem, zorganizowano coś w rodzaju pokazu. Konkubiny stały w rzędzie, a sługa w haremie zebrał je. Sułtan wyszedł do nich i zbadał każdego - ten, na którym spoczywał jego wzrok lub u którego stóp była jego chustka, był uważany za wybranego.
Po zmysłowej nocy sułtanowi przyniesiono nowe ubrania, ale stare zostawił na łóżku. Konkubina, z którą spędził noc, miała prawo sprawdzić kieszenie swojego pana i zabrać wszystko, co było w nich cenne. To była zachęta za noc miłości.
Kiedy konkubina znalazła się w „ciekawej sytuacji”, otrzymała tytuł „Sułtanki Roku”. Jeśli urodził się chłopiec, jego matka awansowała po szczeblach kariery, otrzymała nawet prawo do zarządzania haremem przez krótki czas, a sułtan mógł ją poślubić. Ale takie małżeństwa były bardzo rzadkie, najczęściej po urodzeniu dziecka konkubina została wysłana do cesarskich haremów lub przekazana komuś w małżeństwie.
Matka sułtana zwykle przejmowała kierownictwo haremu, nazywano ją „Valide Sultan”. Pozbywała się eunuchów, utrzymywała porządek itp. Najstarsza kobieta z haremu pełniła obowiązki swojego asystenta. Ponadto zajmowali takie stanowiska, jak mistrzyni sukien i łazienek, stróżka klejnotów, czytaczka Koranu i inne.
Jeśli chodzi o relacje między konkubinami, często nie było między nimi śladu przyjaźni. Dziewczyny były zazdrosne o sułtana o siebie, zaintrygowane i urządziły głośną rozgrywkę, za którą zostały nieuchronnie ukarane. Buntowników i spiskowców można było wyrzucić ze wstydu z haremu, a nawet ukarać fizycznie.
Jeśli nie boisz się perspektywy zostania piątą lub trzydziestą żoną w haremie sułtana, możesz spróbować szczęścia w krajach o rozwiniętych związkach poligamicznych. Są to Nigeria, Mali, Senegal, Syria, Zambia, Maroko, Jordania, Zimbabwe, Egipt, Algieria i kilka innych.
