„Chciałabym, żeby moje dziecko było bardziej samodzielne” – mówi wiele matek, ale postępują odwrotnie niż mówią. Sami ubierają i rozbierają swoje dzieci, karmią je łyżeczką i często odpowiadają „nie teraz” na stanowcze dziecinne „ja”. A potem nagle zaczynają domagać się niezależności od dziecka.
Kryzys trzech lat, czyli kryzys „ja sam” to świetny czas na rozpoczęcie wychowywania dziecka na samodzielność. W tym okresie dziecko ma potrzebę umocnienia się na tym świecie, stania się bardziej niezależnym i samowystarczalnym. I staje się życiową potrzebą.
Niektórzy rodzice celowo ignorują tę potrzebę, ponieważ: „Jest jeszcze bardzo młody. Kiedy dorośnie, sam będzie jadł, ubierał się, wybierał w co grać itp. A teraz ma mnie do tego! Nie ma sensu pozbawiać dziecka dzieciństwa”. Ale kiedy nadejdzie to „dorośnienie”? W wieku 7 lat? O 10 GODZINIE? Lub w wieku 18 lat?
Inni nie mogą nauczyć dziecka samodzielności, bo nie mają na to czasu: „Teraz jesteśmy spóźnieni, więc sam cię ubiorę i nakarmię łyżką. Ale wtedy się nauczymy!” I tak każdego dnia.
Rzeczywiście, nauczenie dziecka samodzielnego ubierania się, jedzenia i odkładania zabawek zajmie dużo czasu. Ale pozbawiając dziecko niezależności i niezależności, rodzice ryzykują wychowanie osoby infantylnej i niepewnej siebie.
Co należy zrobić, aby dziecko usamodzielniło się?
Psychologowie i nauczyciele opracowali szereg zasad, zgodnie z którymi rodzice mogą wychowywać niezależne dziecko:
1. Zmień swój dom w rozwijającą się przestrzeń
Nie jest to takie trudne. Z jednej strony dom musi być bezpieczny dla dziecka, dlatego wszystkie niebezpieczne, ostre przedmioty i chemię gospodarczą należy usunąć wyżej. Z drugiej strony dom nie powinien ograniczać dziecka: daj mu możliwość swobodnego poruszania się, zaglądania do wszystkich szuflad, szafek, patrzenia na przechowywane tam przedmioty i dotykania ich.
Dodatkowo dziecko powinno mieć swoje miejsce w domu, swoje biurko, swoją szafę i własne rzeczy, którymi może dowolnie dysponować. Możesz wyposażyć go w półkę w łazience, aby mógł się umyć. Możesz dać mu półkę w kuchni, na której będą przechowywane jego osobiste potrawy, 2-3 rodzaje przekąsek (np. ciasteczka, batonik i bułka), aby mógł jeść samodzielnie, gdy poczuje głód.
2. Przestań pomagać w sprawach, które dziecko już umie samodzielnie załatwić
Bez względu na to, jak bardzo dusza i ciało starają się pomóc i zrobić wszystko dla dziecka, musisz powstrzymać się na czas. Roczne dziecko może jeść widelcem lub łyżką, choć nie idealnie, ale wciąż sobą. W wieku 1,5-2 lat dziecko może samodzielnie zdjąć spodenki, spódniczki, koszulki, swetry. W wieku 3 lat samo dziecko może założyć rajstopy, spodnie, kurtkę, odzież wierzchnią.
Pozwól mu pchać, zaciągać się i powąchać, ale spróbuj zrobić to sam. Jeśli po kilku próbach dziecko prosi o pomoc, należy nie robić tego zamiast niego, ale razem z nim.
3. Jak najczęściej daj dziecku możliwość wyboru
Brak podjęcia decyzji to nieszczęście dla wielu dorosłych. A korzeń tego problemu leży w dzieciństwie. Mama wybrała ubrania, zabawki, kubki i sekcje. Babcia decydowała, co i ile chce jeść jej wnuk, ile potrzebuje suplementu. I dobrze, jeśli na tym kończy się „miłość i troska”. W końcu niektórzy rodzice wybierają, z kim ich dzieci mogą się zaprzyjaźnić, gdzie wejść, z kim się pobrać. A potem zastanawiają się, dlaczego ich „dziecko” w wieku 25 lat niewiele różni się od warzyw.
Dlatego ważne jest, aby dać dziecku możliwość wyboru tak często, jak to możliwe. Niech codzienne ubrania leżą w dostępnym dla niego miejscu, aby wybierając się na spacer sam mógł wybrać, w co się ubrać. Nawet jeśli wybierze niedopasowaną żółtą koszulkę, zielone spodnie i czerwone skarpetki. Niech w zimnych porach roku, czując, że ma zmarznięte ręce, poproś go, aby pomógł mu założyć rękawiczki. Robiąc zakupy w sklepie, możesz zaproponować mu do wyboru 2-3 alternatywy.
4. Daj dziecku tyle czasu, ile potrzebuje
Ze względu na wiek i rozwój fizyczny dziecko nawet najprostsze operacje przechodzi znacznie dłużej niż osoba dorosła. Ale im częściej wykonuje tę samą akcję, tym szybciej i lepiej to osiągnie. Dlatego nie powinieneś spieszyć się, aby coś dla niego zrobić. Ostatecznie, jeśli matka ubierze dziecko, przygotowanie zajmie znacznie mniej czasu. Ale dziecko też będzie się uczyć dłużej.
Jeśli rodzice chcą, aby ich dziecko w łóżku stało się dojrzałą, samodzielną, harmonijnie rozwiniętą osobowością, trzeba uzbroić się w cierpliwość. A zdanie „pozwól mi, sam to zrobię lepiej” nie powinno być wymawiane przed dzieckiem.
5. Niech dziecko zostanie pomocnikiem
Wielu rodziców próbuje wykonywać prace domowe podczas nieobecności lub snu dziecka, ponieważ nie rozprasza to ani nie przeszkadza. Tak, jest to naprawdę wygodne. Ale nie zapominaj, że łatwiej jest nauczyć dziecko pomagania dorosłym w wieku 2 lat niż w wieku 10.
Dlatego musisz jak najczęściej starać się zaangażować dziecko w sprzątanie domu, gotowanie, pracę w domku letniskowym. Tak, więc prace domowe zajmą więcej czasu, ale dziecko otrzyma garść wiedzy i umiejętności, które przydadzą mu się w przyszłości.
Gdy dorośniesz, możesz przypisać dziecku obowiązki domowe, które może wykonać. Na przykład spryskiwanie kwiatów, odkurzanie pokoju, nakrywanie do stołu. Tak więc od dzieciństwa dziecko nauczy się szanować i cenić pracę iz dużym prawdopodobieństwem nie wyrośnie jako bezmyślny konsument.
6. Pamiętaj, że dziecko ma prawo się mylić
Kiedy dziecko uczy się robić coś nowego, a jednocześnie popełnia błąd, jest to normalne. Może spaść, rozlać się, założyć odwrotnie. A zanim skarcisz, skrytykujesz lub zrobisz uwagę, warto pomyśleć: czy dorosłym zawsze udaje się wszystko za pierwszym razem bez błędów?
Im mniej krytyki i więcej wsparcia, tym szybciej dziecko uczy się rozpoznawać swoje błędy i ich unikać.
Zasady organizowania środowiska domowego
Środowisko domowe powinno być zaprojektowane w taki sposób, aby zapewnić dziecku jak największą niezależność:
- Umieść wygodne szafki, wieszaki, haczyki, aby ułatwić dziecku samodzielne zdobywanie i pranie ubrań.
- Kupuj ubrania z wygodnymi zapięciami, rzepami, guzikami itp.
- Zabawki, książki, przedmioty do kreatywności powinny być zawsze swobodnie dostępne, aby dziecko mogło je samodzielnie zdobyć i wyjąć.
- Wyposaż łazienkę w taki sposób, aby dziecko mogło bez problemu sięgnąć do kranu, używać środków higienicznych i ręcznika.
- Garnek lub muszla klozetowa również powinny być swobodnie dostępne.
- Szmaty, miotła czy szczotka również powinny być dostępne dla dziecka, aby zawsze mogło po sobie posprzątać.
Na koniec chciałbym zauważyć, że niezależność jest pierwszym krokiem do odpowiedzialności. Ale odpowiedzialność jest cechą nieodłączną od silnej osobowości. Jeśli rodzice chcą, aby ich dziecko stało się silną osobowością, konieczne jest wychowanie w nim niezależności w młodym wieku.
