Jak często każdy z małżonków krzyczy przy następnej kłótni w upale chwili: „To jest to! Rozwód!” I jakie to nieprzyjemne, jeśli oboje rozumieją, że to prawda, nawet jeśli związek całkowicie się rozpadł. Jeśli pojednanie nie jest przewidziane, pozostaje jak najszybciej rozwiązać małżeństwo. aby uniknąć lawiny wyrzutów, stanu samobiczowania i przedłużającej się depresji.
Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci i oboje zgadzają się na rozwód, wystarczy, że przyjdą do urzędu stanu cywilnego i wspólnie napiszą oświadczenie. Za około miesiąc pracownik urzędu stanu cywilnego ustali datę następnego przyjazdu, a jeśli w tym czasie małżonkowie się nie pogodzą, rozwiedzą się. Powinieneś mieć przy sobie paszporty, akt małżeństwa i pokwitowanie zapłaty cła państwowego. Obecnie rozważana jest ustawa o podwyższeniu opłaty rozwodowej. Pracownicy urzędu stanu cywilnego zobowiązani są do sporządzenia aktu rozwodu, wpisania w paszporcie śladów rozwiązania małżeństwa. Jeżeli małżonkowie mają spór o podział majątku, powinni jednocześnie zwrócić się do sądu miejsca zamieszkania.
Jeżeli małżonkowie mają wspólne małoletnie dzieci, pierwszym krokiem jest udanie się do sądu, aby organ sądowy podjął decyzję o tym, z kim dzieci będą mieszkać i jak często drugi małżonek będzie miał prawo odwiedzać dzieci. Z orzeczeniem sądu i paszportami powinieneś stawić się już w urzędzie stanu cywilnego.
Jeżeli jeden z małżonków sprzeciwia się rozwodowi, nadal ma obowiązek stawić się w urzędzie stanu cywilnego lub sądzie. Jeżeli małżonek nie stawił się 3 razy, małżeństwo może zostać uznane za nieważne bez jego zgody.
W niektórych przypadkach małżeństwo może zostać rozwiązane bez zgody jednego z małżonków przy pierwszej próbie. W tym celu należy dostarczyć do urzędu stanu cywilnego jedno z zaświadczeń: małżonek przebywa w więzieniu od ponad 3 lat, małżonek jest ubezwłasnowolniony, małżonek zaginął.
Jeżeli wspólne dziecko nie ukończyło roku, a matka jest przeciwna rozwodowi, małżeństwo nie może zostać rozwiązane, dopóki dziecko nie ukończy roku.
Sam rozwód nie jest ślubem, procedura jest nieprzyjemna, dlatego bardzo ważne jest wcześniejsze przygotowanie się do procesu rozwodowego, omówienie wszystkich niuansów ze współmałżonkiem, nie obrażanie się nawzajem, nie poddawanie się rozpaczy, nie zranić psychikę własnych dzieci. Jeśli sytuacja wydaje się całkowicie beznadziejna, lepiej skonsultować się z psychologiem. Byli małżonkowie po rozwodzie muszą starać się utrzymywać przyjazne stosunki, zwłaszcza jeśli mają wspólne dzieci.
Bez względu na to, jak trudny jest rozwód, czas leczy rany psychiczne, a po około roku niechęć, nienawiść i wyrzuty sumienia z powodu tego, co się wydarzyło, powinny zniknąć.
