Życie rodzinne otaczających nas ludzi rozwija się różnie: ktoś żyje długo i szczęśliwie, zupełnie nie myśląc o codziennych problemach, a ktoś przeciwnie, wszystko dramatyzuje i narzeka na drobiazgi. Nie ma tu standardowych sytuacji, ale coś wspólnego, jak powiedział klasyk, można doszukiwać się w nieszczęśliwych rodzinach.
Standardowa sytuacja: małżeństwo się rozwodzi i jeśli posłuchasz obu stron, okazuje się, że oboje są swego rodzaju potworami. Według żony to niedbały mąż, pantoflarz, syn mamy, który mieszka w domu jak w hotelu i ogólnie „od razu mną wstrząsa”. Według jej męża to głośna histeryczka, zła kochanka, głupia plotka, prostacki i samolubny drapieżnik.
Nauczyliśmy? Słyszymy to cały czas od ludzi, którzy wybrali się z własnej woli. Nie byli małżeństwem, nie byli znieczuleni ani nie mieli urojeń. Dokonali wyboru, żyli obok siebie przez jakiś czas i nagle… Faktem jest, że „nagle” się nie dzieje. Po pierwszych miesiącach wspólnego życia zauważamy wszystkie te negatywne cechy w naszych połówkach.
Nie zdarza się, że słodka, domowa, inteligentna dziewczyna poszła spać, a obudziła się samolubna, krnąbrna histeryczka. Faktem jest, że do pewnego czasu po prostu nie chcemy tego wszystkiego zauważać. Rodzi to rozsądne pytanie: dlaczego tolerujemy?
Życie z tak negatywnym charakterem nie może być nazwane miłością, ale własna bezwładność, konformizm i zwykły interes własny wiele wyjaśnia. Oto dziewczyna, która wyszła za mąż z wielkiej miłości, po roku miłość trochę opadła, zaczęła się szara codzienność, praca-dom-praca. Kobieta chce wakacji i nie przejmuje się tym, że jej ukochany mąż jest rozdarty na dwie prace i czołga się do domu na autopilocie! Ona tego chce, kropka. A ona tego chce, bo dziewczyna powinna tego chcieć!
Z przyjaciółmi wszystko idzie gładko: zarówno dobrobyt, jak i mąż z kwiatami w pogotowiu w każdy weekend, a teściowa jest na ogół złapana - anioł w ciele. Dziewczyny otrzymują drogie prezenty, nie obchodzi ich, że czasami ich mężowie otwierają ręce, ale pierścionek po takim laniu jest zapewniony. A nasza dziewczyna zaczyna się złościć na cały szeroki świat i narzekać na gorzki los nikczemnika, który wciągnął ją w tę pułapkę.
Dziewczyna obwinia cały świat za swoje kłopoty, od czasu do czasu zwija wspaniałe skandale i potajemnie marzy o futrze i odpoczynku za granicą (w końcu wszyscy byli już trzy razy, jest sama w kraju). A co w tej chwili robi mąż?
Codziennie przychodzi później, żeby nie wpaść w kolejny skandal, prawie codziennie spotyka się ze znajomymi, bo w ich towarzystwie czuje się wolny, jak dawniej.
Konkluzja: dwoje nieszczęśliwych ludzi, którzy się nienawidzą i dwa złamane życia. Gdyby para mieszkała ze sobą dłużej, miała czas, aby przyzwyczaić się do tego przed ślubem i lepiej wiedzieć wszystko, co ich czeka, to nie spieszyłyby się tak do urzędu stanu cywilnego.
Kiedy akceptujesz silne pragnienie związania swoich losów, brania odpowiedzialności za siebie nawzajem, spróbuj wypowiadać kontrowersyjne sytuacje, a jeśli nadszedł czas ucieczki, nie powinieneś tak bardzo upokarzać siebie i swojego partnera, chociaż byłego.
