Często słyszę od przyjaciół, którzy mają dzieci ze szkoły podstawowej i dorastania: „Nie będziesz komunikować się z Wasią, Kolią, Nataszą, ponieważ ich nie lubię!”, „Zabraniam ci komunikować się z tym i tamtym!” Czy można to powiedzieć? Czy my dorośli mamy rację w tym przypadku?
Myślę, że nie. Gdy komunikacja naszego dziecka z chuliganem sąsiada Petyą jest dla nas niepożądana, najprostszą rzeczą, jaką możemy zrobić, to stłumić komunikację w zarodku, po prostu zabronić, zastraszając nieposłuszeństwem karą fizyczną, pozbawieniem gotówki lub czymś innym. Czy więc naprawdę najłatwiej jest nam postrzegać nasze dzieci jako niewolników, bezwzględnie realizujących naszą wolę? Jeśli tyrańska mama lub tata będzie bez końca tłumić aspiracje dziecka, jego osobiste pragnienia, krytykować jego własne zdanie, to w rezultacie z tak uciskanego pod każdym względem potomstwa wyrośnie stworzenie o słabej woli, tak zwane „mamy”. syn” lub córka - „roślina cieplarniana”, płynąca z prądem, przekonana, że w ogóle nie ma prawa do głosowania.
Oczywiście zgadzam się, że władza rodzicielska jest bardzo ważna w wychowaniu, ale władza to nie to samo. „Moje decyzje nie są omawiane, ponieważ tak postanowiłem!” - najprościej powiedzieć po prostu, odpędź to, zwłaszcza gdy nie chcesz tracić cennego czasu na wszelkiego rodzaju rozmowy z dziećmi. To jest z gruntu błędne! Każda twoja decyzja powinna być w 100% uzasadniona, jeśli tak zdecydowałeś, to proszę wyjaśnić, dlaczego zamiast zabraniać komunikacji, musisz porozmawiać z synem lub córką, po prostu usiądź i porozmawiaj.
Powinien zacząć od tego, że nie lubisz samego łobuza Petyi, ale maniery jego zachowania, słownictwo itd. Powiedz dziecku, co dokładnie ci nie odpowiada w wybranym przez niego przyjacielu. Powiedz, że bardzo martwisz się, że twój syn naśladuje zachowanie i nawyki Petyi, Vasyi lub Saszy. Wyjaśnij dziecku, dlaczego nie powinieneś zachowywać się w ten sposób.
Buduj rozmowę spokojnie, absolutnie bez podnoszenia głosu, ale twoja główna idea powinna być wytrwała. Dowiedz się, co dokładnie Twoje dziecko lubi w nowym przyjacielu, może jego autorytet wśród rówieśników, starszy wiek, a może Twoje dziecko po prostu czuje się chronione w swoim towarzystwie i czuje się z tego bardzo komfortowo.
Wyjaśnij swoje stanowisko bardzo wyraźnie swojemu synowi, ale w żadnym wypadku nie zabraniaj komunikacji, dziecko powinno mieć własne zdanie, nie zapominaj, że jest przede wszystkim osobą. I jeszcze jedno, zanim zrzucisz winę na chłopca lub dziewczynkę, którzy Twoim zdaniem nie nadają się do przyjaźni z Twoim dzieckiem, za wszystkie grzechy śmiertelne, zastanów się nad tym, ponieważ Twoje dziecko tak bardzo do niego ciągnie, może oprócz negatywnych cech jego charakteru, ma. Co więcej, w zachowaniu może być wiele pozytywnych aspektów, które po prostu umknęły twojemu spojrzeniu.
Ostrowski powiedział: „W osądach, trzepoczących jak ćma, nie można dotykać tylko powierzchni przedmiotów”. To zdanie w rozwiązywaniu wszelkich konfliktów musi po prostu stać się kluczowe.
