Wielu idealistów, ledwo rozbłyskując do jakiejś osoby o silnych uczuciach i odnajdując wzajemność obiektu ich miłości, jest przekonanych, że będzie to trwało przynajmniej do śmierci jednego z ich pary. Czasami jednak rzeczywistość okazuje się bardzo okrutna w stosunku do osób o podobnych poglądach. Z jakiegoś powodu ich uczucia zanikają, nie wytrzymując pierwszego poważnego testu.
Miłość: marzenia kontra rzeczywistość
Często zakochani popełniają ten sam błąd, który ostatecznie okazuje się fatalny dla ich związku. Zakładają, że miłość jest jakimś rodzajem daru, przychodzenia i odchodzenia z własnej woli lub z woli Opatrzności. Uważają, że w tym przypadku wszystko zależy wyłącznie od siły uczuć i od tego, czy ta czy tamta osoba jest „bratnią duszą”.
Myśląc w ten sposób, można tylko przybliżyć pogrzeb miłości. Rzeczywistość jest o wiele bardziej prozaiczna, niż sądzą tacy naiwni romantycy. Myśląc, że uczucia dotyczą tylko wakacji, zawsze się mylą. W rzeczywistości „żywotność” jednego lub drugiego związku miłosnego zależy od „zdolności do pracy” obojga partnerów w tym aspekcie.
Innymi słowy, powieść będzie trwała dokładnie tak długo, jak obie jej strony będą skłonne zainwestować w budowanie solidnych podstaw dla swojego związku, wzmacnianie i odżywianie uczuć innych, „nasycając” je wzajemnym podziwem, czasem chęcią iść na kompromis, a nawet ponieść pewne poświęcenie w imię kogoś innego. Jeśli tak się nie stanie, uczucia prędzej czy później okazują się stracone.
Co może zabić uczucia?
Kiedy partnerzy podchodzą do miłości w sposób konsumencki, gotowy nie dawać, a jedynie otrzymywać pewne „dywidendy” pozytywnych emocji ze swojego związku, powinni być gotowi na rychły koniec ich romansu. Jeśli nie chcą podobnego losu, oboje muszą starać się śledzić chwile, które mogą wywołać nieporozumienie i zadać cios ich miłości.
Tak więc problemy często pojawiają się w tych parach, w których kochankowie należą do różnych grup rasowych, etnicznych, społecznych, religijnych lub są na przykład nosicielami skrajnie odmiennej mentalności. Tutaj wrogami ich związku – zwłaszcza w pierwszych trudnych latach wspólnego istnienia – będą dosłownie wszystko i niemal każda okoliczność życiowa.
Jeśli unoszą się na rozkaz fal i nie próbują połączyć sił, aby wydostać się z puli pojawiających się sprzeczności, ich miłość – nawet początkowo bardzo silna – raczej nie będzie możliwa do zrealizowania. Aby nie odeszła, trzeba będzie dużo wysiłku, aby ktoś lub coś nie dostało się między kochanków.
Często związki stają się przestarzałe, jeśli są „zajęte” przez codzienne życie. To nie jest banalna fraza, ale rzeczywista prawda. Codzienne zmartwienia naprawdę okażą się „zabójcami” miłości, jeśli oboje partnerzy nie będą dbać o siebie, starając się pozostać dla siebie najbardziej pożądanymi i znaleźć to, co ich łączy – wspólne cele, zajęcia, sposoby spędzania wolnego czasu itd. NS.
Kiedy miłość odchodzi jest tylko iluzją
Często ludzie myślą tylko, że ich związek się wyczerpał i przez długi czas nie ma między nimi żadnych uczuć. W rzeczywistości prawdziwa miłość, zwłaszcza jeśli oboje partnerzy nieustannie pracują, aby ją wzmocnić, nie może po prostu rozpuścić się i nigdzie nie iść. Zwykle „umiera” tylko to, co zostało za to wzięte.
Wielu mieszkańców planety, wychowanych na hollywoodzkich melodramatach i historiach miłosnych, uczy się z nich błędnego rozumienia miłości. Widząc wystarczająco dużo doświadczeń bohaterów ekranowych i książkowych, często zaczynają myśleć, że miłość to wir emocji i palącej pasji.
W rzeczywistości powyższe charakteryzuje tylko jedną ze stron pełnych uczuć - zmysłowo-seksualną (i wszystko, co jest z nią w jakiś sposób związane). W tej samej parze długość życia żarliwej miłości i ostrość manifestacji namiętności wynosi maksymalnie od sześciu miesięcy do trzech lat. Co więcej, związek albo przeżywa sam siebie, albo odradza się w coś nowego, bardziej stabilnego.
Wielu, dostrzegając utratę dawnej ostrości doznań (znaczącej w osławionym okresie „bukietu cukierków”), ze smutkiem myśli, że miłość umarła. W rzeczywistości, jeśli przetrwało, to przeszło w spokojniejszy etap, kiedy nawyki i cechy charakteru partnera są już mniej lub bardziej zbadane, a jednocześnie ludzie zaczynają niejako do siebie dorastać.
To tutaj powstają najprawdziwsze i najpiękniejsze uczucia. Wystarczy na tym etapie zakończyć romans, ulegając chęci odczuwania „nerwu” emocji z drugim partnerem, jak można stracić coś naprawdę bardzo cennego i po kilku latach (o ile nowy związek tak bardzo wytrzyma) i tak dojdziesz do podobnego wyniku.
Nie powinieneś więc gonić za złudzeniami „nowego” szczęścia. Oczywiście można go spotkać, ale naiwnością byłoby sądzić, że intensywność namiętności będzie wytrwała przez wiele lat. Ważne jest, aby zrozumieć i przyjąć za pewnik metamorfozę prawdziwej miłości.
