Żłobek dla dziecka to nie tylko pokój, w którym śpi, bawi się, studiuje; pomieszczenie, w którym przechowywane są jego rzeczy, zabawki i książki. To jego świat, w którym czuje się nie tylko mistrzem, ale i twórcą. Oczywiście dobrze, gdy istnieje możliwość oddania dziecku osobnego pokoju, ale trzeba to zrobić na czas.
Od urodzenia do roku
Noworodek wciąż jest zbyt mocno związany z matką, dla niego w pierwszych miesiącach życia wciąż jest zbyt ważne, by czuć jej oddech, bicie serca, zapach. A matka, po dziewięciu miesiącach ciąży, z reguły nadal nie jest gotowa do rozdzielenia się z dzieckiem. Dlatego im więcej czasu matka i dziecko spędzą w bliskim sąsiedztwie, tym spokojniejszy i stabilniejszy będzie ich stan emocjonalny, a co za tym idzie lepszy będzie początkowy rozwój umysłowy, emocjonalny i fizyczny dziecka.
Dlatego nie ma sensu umieszczać noworodka w oddzielnym pomieszczeniu. Nawet jeśli matka używa elektronicznej niani, aby zawsze słyszeć swoje dziecko, nie będzie w stanie natychmiast zareagować na sygnały, które będzie jej dawał. Niemowlę oddzielone od mamy nie będzie czuło się komfortowo, a dla kobiety umieszczenie dziecka w osobnym pokoju będzie raczej problemem niż daniem minut na dodatkowy odpoczynek i spokój.
Od jednego do trzech
W tym wieku, jeśli dziecko potrzebuje osobnego pokoju, to wyłącznie do zabaw i zajęć rozwojowych. W tym okresie rozsądnie jest wykorzystywać żłobek jako specjalne miejsce, w którym dziecko będzie wygodnie i bezpiecznie bawić się, gdzie będą przechowywane jego zabawki.
Ale nawet w tym wieku nie ma potrzeby „eksmitowania” dziecka do osobnego pokoju. Sen dziecka nadal może być przerwany przez karmienie, zwłaszcza jeśli jest karmione piersią, a potrzeby dotyczące przestrzeni osobistej nie są jeszcze tak duże: czuje się znacznie pewniej obok dorosłych.
Od trzech do siedmiu
Kiedy dziecko kończy trzy lata, zaczyna się tak zwany „kryzys trzech lat”, kiedy dziecko po raz pierwszy uświadamia sobie, że jest odrębną osobą, zaczyna wykazywać niezależność. Ma swoje pierwsze zainteresowania, czasami trzeba przejść na emeryturę. W tym wieku dziecko jest już gotowe do opanowania oddzielnego pokoju i postrzegania go jako przestrzeni osobistej.
Trzy lata to minimalny wiek, w którym dziecko może przydzielić swój pokój. Oczywiście dorośli nadal będą w nim utrzymywać porządek, organizować przestrzeń według własnego uznania, ale im starsze staje się dziecko, tym aktywniej bierze udział w tym procesie i jest to normalne. W wieku szkolnym pokój dziecka będzie już przez niego postrzegany jako terytorium osobiste, a interwencja rodziców w jego poprawę będzie coraz mniej mile widziana.
Wiek szkolny
Im starsze staje się dziecko, tym silniejsza jest jego potrzeba osobistej przestrzeni, w której może się uczyć bez ingerencji, gdzie może zapraszać przyjaciół, po prostu być sam.
W okresie dojrzewania potrzeba osobnego pokoju staje się koniecznością, a rodzice powinni znaleźć możliwość wydzielenia dziecku osobnego pokoju, nawet jeśli nie wydaje się to zbyt łatwe. Jeśli więc rodzina mieszka w jednopokojowym mieszkaniu, rozsądne byłoby terytorialne wyznaczenie przestrzeni, w której dorastająca osoba poczuje się mistrzem.
