„Rodzice i nauczyciele tracą ducha, trudno się z nimi komunikować, nie można prowadzić z nimi dialogu, nie można przekazać im prostych prawd, nie można oczekiwać od nich odpowiedniego zachowania!” – to wszystko często może być usłyszane, jeśli chodzi o trudnych nastolatków. Ale niewiele osób uważa, że jest im też trudno nawiązać kontakt z innymi.
Instrukcje
Krok 1
Przekonanie, że dzieci rodzą się „trudne”, jest głęboko błędne. Oczywiście rolę odgrywają cechy charakteru i traumy otrzymane podczas rozwoju wewnątrzmacicznego, podczas porodu i w okresie niemowlęcym. Ale to, co sprawia, że dzieci i młodzież są naprawdę „trudne”, to atmosfera, w której dorastają i są wychowywane. Psychologowie identyfikują cztery główne powody, dla których dzieci mogą zachowywać się nieodpowiednio wobec dorosłych.
Krok 2
Brak uwagi bliskich i znaczących dorosłych. Uwaga jest ważna dla dziecka od pierwszych dni życia. Jest to ważny element jego pomyślnego rozwoju psychicznego i emocjonalnego. A jeśli dziecko nie otrzyma go w wystarczający sposób w zwykły sposób, zaczyna łamać zasady i zakazy ustanowione przez dorosłych. Owszem, reakcja, jaką wywołuje to zachowanie, jest najczęściej negatywna, niemniej jednak zwrócono na nią uwagę i chociaż w ten sposób zaspokojono jedną z podstawowych potrzeb.
Krok 3
Protest przeciwko nadopiekuńczości rodziców i autorytarnemu wychowaniu. Świadomość własnego „ja” kształtuje się u dziecka w okresie kryzysu 3 lat, a w okresie dojrzewania osiąga swoje apogeum. Właśnie wtedy nastolatek potrzebuje okazji i przestrzeni do autoafirmacji. Jeśli rodzice są przyzwyczajeni do komunikowania się z dzieckiem w formie kategorycznej, wpajania mu „wspólnych prawd” w postaci instrukcji i uwag, ryzykują uzyskaniem reakcji protestacyjnej ze strony nastolatka w postaci uporu, działań sprzecznych z radami i instrukcje. Jednocześnie nastolatek nie przejmuje się zbytnio tym, jak poprawne są jego działania, jakie są ich konsekwencje. Najważniejsze dla niego w tej chwili jest pokazanie, że sam potrafi decydować, co robić, aby udowodnić, że „nie jest drżącym stworzeniem, ale ma prawo”.
Krok 4
Zemsta. Tak, dziecko może zacząć mścić się na rodzicach, jeśli uważa, że w jakiejś sytuacji jego prawa i interesy zostały naruszone. Powody mogą być bardzo różne: narodziny drugiego dziecka, rozwód lub kłótnie między rodzicami, tymczasowe przymusowe mieszkanie z dala od reszty rodziny itp. Może to być zemsta za „jednorazowe” przestępstwa, jeśli nastolatek był ostry krytykowany, niesprawiedliwie (jego zdaniem) obrażany, zabroniony robienia czegoś ważnego i znaczącego dla niego. W głębi duszy nastolatek uświadamia sobie, że robi źle i ma wyrzuty sumienia, ale w rzeczywistości potrafi wykazać się nieposłuszeństwem, niechęcią do nauki, zaczyna niegrzecznie komunikować się z dorosłymi, ignorować ich żądania itp.
Krok 5
Utrata wiary w siebie. Zdarza się, że dziecko, które doświadczyło porażki w jednej z dziedzin życia, zaczyna doświadczać problemów w innych obszarach. Tak więc słabe relacje z rówieśnikami mogą powodować słabe wyniki w nauce, a trudności w nauce mogą powodować częste konflikty w domu, inicjowane, nawiasem mówiąc, przez samego nastolatka. Chodzi tutaj o niską samoocenę dziecka. Doświadczywszy trudności w jednej ze sfer życia, zaczyna myśleć, że „do niczego się nie nadaje”, traci pewność siebie i wiarę we własny sukces.
Krok 6
Dlatego, aby poprawić zachowanie nastolatka, konieczne jest dokładne znalezienie przyczyn, które wpłynęły na jego naruszenie. Sugestie, długie wykłady czy zastraszanie tu nie pomogą. Tylko poprzez znalezienie źródła problemu możemy szukać sposobów jego rozwiązania.
Krok 7
Przeanalizuj swój związek z nastolatkiem. Zastanów się, czy zrobiłeś wszystko, aby wyeliminować powyższe 4 główne przyczyny jego złego zachowania. Czasami jest to trudne bez pomocy specjalisty. Zasięgnij porady doradcy rodzinnego lub młodzieżowego, który pomoże ci zrozumieć sytuację.
Krok 8
Jeśli znajdziesz źródło problemu, opracuj strategię radzenia sobie z problemem nastolatki. Bądź konsekwentny, cierpliwy i nie oczekuj szybkich rezultatów. Dopiero po zdobyciu zaufania dziecka możesz oczekiwać, że zmieni się jego zachowanie i nastawienie do ciebie, do sytuacji i do życia w ogóle.
Krok 9
Uważnie obserwuj wszelkie zmiany w zachowaniu nastolatka. Jeśli to konieczne, przygotuj się na dostosowanie taktyki komunikacji z dzieckiem.
Krok 10
Pamiętaj, że najskuteczniejszą formą komunikacji jest współpraca. Pożądane zmiany nastąpią tylko wtedy, gdy nastolatek ci zaufa, zobaczy w tobie nie osobę, która go tłumi i „edukuje”, ale ukochaną osobę, która stara się pomóc.
